Szczaw na susz albo kiszonkę

Szczaw ma ten mankament, że nie rośnie na łąkach zimą

Była taka stara radziecka anegdota: W samym srodku mroźnej rosyjskiej zimy z okien Kremla Stalin dostrzegł człowieka, który gryzł i żuł wiecheć siana. Zainteresował się nim towarzysz Stalin, kazał wezwać go do siebie, a człowiek mówi – żuję siano, bo nie mam co jeść. - Zawieźcie mu żywności, tyle, żeby ten człowiek mógł przeżyć zimię – rozkazał Stalin.  

Żywność została dostarczona, człowiek zimę przeżył. Wiosną, gdy zapasy od Stalina się skończyły, poszedł ów człowiek znów pod Kreml z wiechciem siana i go żuje, w nadzieii na ponowną łąskawość . Zobaczył to Stalin - i rozkazał go aresztować, pod zarzutem sabotażu gospodarczego. Bo nie wolno jeść siana, gdy wokół pełno jest zielonej trawy...

Przypomniała mi się ta anegdota, gdy Stefan Niesiołowski podpowiedział, że głodne dzieci można przecież nakarmić szczawiem. Pomysł dobry, wszak szczaw jest zdrowy, zawiera niezbędny do życia błonnik i rozliczne witaminy, Jest też łatwy w obsłudze, po prostu zrywa się go i zjada, nawet nie trzeba go siekać.

Ma jednakże szczaw jeden zasadniczy mankament – jest rośliną sezonową, wiosenno-letnią i raczej trudno się nim nakarmić poza sezonem. Zimą szczaw w przyrodzie nie występuje. Gdzieś tam w zmarzniętej i okrytej śniegiem glebie, w zimowym śnie tkwią tylko jego korzonki.

Rozwiązaniem problemu mogłoby być zbieranie szczawiu tak jak trawy – na susz albo kiszonkę.

Może nawet pieniądze unijne dałoby się na to wykorzystać, w ramach programu dostaw żywności dla najuboższych.   

A posłowi Niesiołowskiemu należy się podziękowanie, że nie bagatelizuje problemu głodnych dzieci, lecz podpowiada konkretne rozwiązania. Zaprzecza w ten sposób zarzutom Prawa i Sprawiedliwości, że Platforma nie ma programu ani pomysłów na rozwiązanie trudnych polskich spraw.