Pozorne szczęście

 Uczeni stają na głowie, by przedłużyć ludzkie życie, by człowiek mógł spędzić na tym ziemskim padole jak najwięcej czasu. Perspektywa długowieczności wydaje się kusząca, ale czy faktycznie jest taka wspaniała na jaką się zanosi?

Ktoś mądry powiedział że ‘’nieważne ile się żyje, ważne jak się żyje’’. Cóż znaczy podeszły wiek, skoro doskwierają choroby i ogólna niedołężność. Naturalnie naukowcy pamiętają i o tym, żeby ludzie mogli dożywać późnej starości w optymalnym do normalnego i samodzielnego funkcjonowania stanie.

Wszystko ładnie pięknie, szkopuł w tym, że pozostaje jeszcze jeden niezwykle istotny aspekt – psychika. Częstokroć osoby starsze po prostu są zmęczone życiem, ciąży im bagaż doświadczeń, zazwyczaj niekoniecznie miłych i przyjemnych. Do tego dochodzi w pewnym wieku nienadążanie za dynamicznie zmieniającym się światem, i zamykanie się w kokonie przeszłości, wspomnień, w efekcie zatrzymywanie się w miejscu.

Czy zatem dążenie do nieśmiertelności jest darem czy może przekleństwem, jak w czarnym humorze prezentuje chociażby film ‘’ Ze śmiercią jej do twarzy’’, albo na upartego ‘’Dzień świstaka’’, gdzie główny bohater przeżywa na okrągło ten sam dzień? Wydaje się, że ludzka psychika jest jakby zaprogramowana na działanie w określonych ramach czasowych. A wykraczanie poza nie wiązać się już będzie tylko i wyłącznie z dyskomfortem, bez względu na to w jakim stanie będzie ciało. I przez to natury siłą rzeczy nie da się oszukać.

Innymi słowy czego nie wybierzemy, to i tak w sumie będzie źle – nieśmiertelność przerodzi się w katorgę wiecznego istnienia, zaś jego ograniczoność na zmaganie się z bólem przemijania, i chwilą, gdy trzeba odejść.

Zapewne rozwój nauki spowoduje, że ludzkość będzie musiała stanąć przed dylematem co z tych dwóch opcji jest dla niej lepsze. A może tu nie ma dobrego wyboru, a tylko wybór między złym i gorszym? A nasze istnienie jest już tak skonstruowane, że nie sposób znaleźć dobrej drogi?