De-konstrukcja rzeczywistości

 

Zawsze tak było! - słyszę uszami duszy.

 

Nieprawda - odpowiadam - i podawałem już wcześniej na to przykłady. Do roku 1789 regułą było, że NAJPIERW powstawała pewna praktyka, a dopiero potem - ewentualnie - podlegała kodyfikacji (niekoniecznie zresztą formalnej, bo nie tylko i nawet nie przede wszystkim o prawo tu idzie!). Oczywiście i od tej zasady istniały wyjątki, spośród których największym była bodaj Reformacja: stąd, pod pewnymi względami, można korzeni "konstrukcjonizmu" szukać już w wieku XVI.

 

Jednak wprost zasadę, iż życie ludzkie powinno być rządzone przez racjonalny rozum, a więc również i zwyczaje, instytucje, wzorce ludzkich zachowań, powinny być rozumne - sformułował nie kto inny jak Immanuel Kant. Od niego zatem, a potem od anty-francuskiej rewolty roku 1789 zaczyna się dominacja "konstruktywizmu" w naszej części świata.

 

"Konstrukcjonizm" jest pojęciem szerszym od "utopizmu" - bynajmniej NIE WSZYSTKIE przez człowieka wymyślone instytucje i zwyczaje zaraz muszą koniecznie okazywać się zgubne w skutkach i rodzące efekty przeciwne do pierwotnych zamierzeń (aczkolwiek takich właśnie, utopijnych rozwiązań, funkcjonuje w naszym życiu zaskakująco wiele: gdyby nie postęp techniczny, zachodzący zdecydowanie NIEZALEŻNIE od "głównego nurtu" przemian - nazwijmy to - obyczajowo - społecznych - społeczeństwo TAK ŹLE zorganizowane jak nasze - nie miałoby najmniejszych szans na przetrwanie...).

 

Z mojego punktu widzenia jest rzeczą mało istotną, czy proponowane przez "konstrukcjonistów" rozwiązania są realnie możliwe do wprowadzenia, czy też pozostają tylko mrzonką lub też spowodują w praktyce skutki odwrotne od deklarowanych zamierzeń. Zgubna jest JUŻ sama zasada!

 

Zasada "konstrukcjonizmu" jest zgubna najpierw dlatego, że bazuje nanieuprawnionym metodologicznie generalizowaniu. Nasza wiedza naukowa na temat relacji pomiędzy jednostką a grupą ludzką jest wciąż relatywnie niewielka. Z tego jednak, co wiemy, jasno wynika, iż jest to obszar pełen nieredukowalnych indeterminizmów, a zależności jakie się w nim daje wyodrębnić, mają niemal zawsze charakter nieliniowy.

 

Występować z jakimiś "twórczymi" programami w tym zakresie, to jak urządzać bal na polu minowym - z góry wiadomo, że będą fajerwerki, tylko nie da się przewidzieć, kto wyleci w powietrze pierwszy!

 

Po drugie, "konstrukcjonizm" NIE MOŻE działać bez ciągłego używania i nadużywania przemocy. Właśnie DLATEGO tak łatwo upowszechnił się już w wieku XIX w całym "świecie cywilizowanym". Niezależnie bowiem od tego, jak szlachetne intencje przyświecały i przyświecają proponentom kolejnych rewolucji - KAŻDA taka rewolucja, z konieczności odwołując się do przemocy - ZAWSZE I ZA KAŻDYM RAZEM: rozdyma, rozszerza, powiększa - niemiłościwie nam panujące gosudarstwo.

 

Jest zatem "konstrukcjonizm" instynktownym niemal wyznaniem wiary każdego funkcjonariusza. Jak może być inaczej..? Cokolwiek by nie było przedmiotem "reformy" - za każdym razem: powstają wszak nowe etaty dla funkcjonariuszy..!

 

Jeśli sprzeciwiam się formułowaniu jakichś programów, wizji, projektów na "lepszą przyszłość" - to NIE DLATEGO, że takie wizje są w tej chwili nierealne (wszak rządzi i rządzić będzie tak czy inaczej jakaś lewica - niezależnie od tego, czy jest to lewica post-PPS-owska, jak PiS, czy post-internacjonalistyczna, jak PO, Palikot i wszystkie inne Millery...) - tylko dlatego, że aby zmienić coś naprawdę istotnego - należy się NAJPIERW uwolnić od intelektualnej tyranii "konstruktywizmu". Należy zerwać z oświeceniowym przesądem, wedle którego ludzie są rozumni i rozumnie powinni swoje życie urządzać.!

 

NIE WIADOMO, czy ludzie są rozumni. Z całą pewnością - swoje życie powinni urządzać JAK SAMI CHCĄ, a nie - jak to sobie wyobraża twórca programu "cywilizacji polskiej" (co za bełkot w samej nazwie..!), czy też - twórca programu "libertariańskiego".

 

Trudno sobie wyobrazić gorszy przykład pychy, niż przekonanie - żywione przez pomysłodawców wszystkich takich "projektów" - że samym sobą reprezentują swoisty "wzorzec z Sevres" całej ludzkości i co im się podoba, zaraz musi się wszystkim innym egzemplarzom gatunku podobać tak samo.

 

Żeby była jasność: ja wcale nie postuluję jakiejś anarchii! Znacie przykłady z dziejów dawniejszych niż ów nieszczęsny rok 1789, żeby gdzieś na świecie istniała trwała anarchia..? Wręcz przeciwnie!

 

Jasnym jest, że ludzie nie powinni biegać po ulicach z siekierami, grabić i mordować. Skoro zaś mamy ów postęp techniczny, a raczej jego jakże kuszące owoce - to nie jest też specjalnie trudnym ani kosztownym postulatem, aby nie zdychali z głodu pod płotem (choć też nie widzę żadnego racjonalnego powodu - he, he... - dlaczego mieliby w tym celu dostawać coś więcej niż suchą bułkę raz na dzień...).

 

Rzecz w tym, żeby dać sobie spokój z pomysłami "wyzwalania człowieka" (spod rzekomej "tyranii" rodziny, obyczaju, konwenansów, instytucji...), a tym bardziej - "wyzwalania zwierząt". Praktyka ostatnich 200 lat dowodzi, że z całego tego "ruchu wyzwoleńczego" nic dobrego wyniknąć nie może (nawet zniesienie niewolnictwa wcale a wcale nie było takim prostym, bezkosztowym i bezbolesnym krokiem, jak to się może DZISIAJ wydawać - i oczywistą oczywistością jest, że koszt tego kroku ponieśli byli niewolnicy - podobnie jak byli chłopi pańszczyźniani ponieśli koszt uwłaszczenia: nawet tam gdzie, jak w zaborze rosyjskim i austriackim - zaborcze rządy zrobiły co mogły, aby dokopać "polskim panom"...).

 

Rzeczywistość, która nas otacza wymaga "de-konstrukcji". Skądinąd - całkiem świadomie nawiązuję tu do (lewackich) pomysłów Jakuba Derridy - otaczający nas świat tak bardzo jest już przesycony skutkami szalonych eksperymentów jego ideowych kolegów, że analizując go w ten sposób, wręcz nie da się nie zauważyć, jak słabe i wątpliwe są jego fundamenty...

 

 

Że taka "de-konstrukcja" może się udać i że skutkiem tego kroku będzie JAKIŚ ład (nie przesądzając w żadnym razie, jaki to ład będzie - czy będzie to nowe wcielenie tradycyjnej monarchii, czy samorządna federacja demokratycznych gmin, czy jeszcze co innego...) - tego akurat jestem całkowicie pewien. Historia naszego gatunku DAWNO już by się zakończyła - gdyby nie nieskończona niemal zdolność przystosowawcza i plastyczność ludzi. Realny socjalizm i jewrosojuzny homokomintern ludzie przeżyli - to nie poradzą sobie ze zorganizowaniem życia na nowo, gdy tyrania permanentnej rewolucji ustanie..?