Nauka, zdrowy rozsądek i niemożliwość wron

Bodajże bloger ezekiel (nowocześnie poszczący, he he) napisał w jednym ze swoich komentarzy, że nauka zajmuje się właśnie tym: obalaniem zdrowego rozsądku.

Otóż jest w tym zdaniu ziarno słuszności, choć w ogólności jest ono fałszywe, czy też wspiera się na fałszywym założeniu.
Oddzielamy bowiem NAUKĘ od ŚWIATOPOGLĄDU, to po pierwsze.
To, że naukę uważamy nawet i za "obowiązującą" nie pociąga za sobą konieczności np. wyrzeczenia się poglądów religijnych.
W ogóle nie chce mi się tłumaczyć, bo należałoby napisać całą książkę. Po prostu światopogląd a nauka to dwie różne sprawy. Poważny naukowiec wcale nie wyznaje "światopoglądu naukowego" - w ogóle "światopogląd naukowy" musi być zawsze potworkiem i czymś wyrodnym (i znów - rzecz do rozpisania w książce).
"Ziarno prawdy" stąd, że odkrycia współczesnej nauki, właściwie tej z początków XX wieku, "przeczą" temu, co nazywamy "zdrowym rozsądkiem" - ALE GO NIE UNIEWAŻNIAJĄ. Każde codzienne doświadczenie człowieka potwierdza aktualność "zdrowego rozsądku" oraz koniecznośc kierowania się "pojęciami zdrowego rozsądku".
Wittgenstein zdefiniował filozofa jako osobe, która musio przejść przez straszliwe choroby umysłu, by dojść właśnie do "pojęć zdrowego rozsądku".
Dotyczy to nie tylko filozofów, ale także niewczesnych czy niedoważonych czcicieli nauki, którzy nie całkiem rozumieją naturę przedmiotu swego kultu.
(Nie jest to uwaga "o ezekielu", niczego mu nie chce imputować - on mnie tylko zainspirował do napisania o znanym mi skądinąd zjawisku.)

Jakoś mi się jeszcze przypomniała w kontekście przypowiastka dra Kafki, o wronie przechwalającej się, iż sama jedna może ona zniszczyć niebo. Zapewne jest to prawda, ale niebo znaczy właśnie to: niemożliwość wron.
Wcale nie od rzeczy, wcale nie...