Świat i szczeliny

Szukałem dla zabawy jakichś przepowiedni dotyczących Polski - i trafiłem tutaj:

http://www.psychics.co.uk/prediction/landoftherainbow.html

Urocza historia jakiegoś starego już Amerykanina. W młodości przeczytał książkę o Polsce i był pod jej wielkim wrażeniem. Od tego czasu wciąż chodziło mu po głowie słowo "Posen", którego nie rozumiał (nie było wówczas Internetu!). Walczył potem w Norwegii, został schwytany przez Niemców. W końcu faktycznie wylądował w Poznaniu. Tam poznał pewną kuchenną Polkę, która dawała mu dodatkowe jadło, i może nawet nie tylko.
W każdym razie dała mu pewnego dnia książkę o Polsce napisaną po angielsku - dokładnie tę, która zaraziła go Polską jako młodziana! Nie wierzył własnym oczom...

Mnie się wydaje, że wszystko w życiu układa się w taki sposób, tylko my tego nie dostrzegamy.

Próba wyjaśnienia zjawiska?

Przyszło mię do głowy że... to słowo Posen, które się pojawiło w jego umyśle, mogło być w jakimś sensie wspomnieniem. Dla nas czas jest nieodwracalny i linearny, a przyszłość jest zakryta (Wittgenstein sformułował to tak: nie znamy faktów z przyszłości, i należy to do gramatyki pojęcia faktu) - ale przecież w jakiś sposób nasza najdalsza przyszłośc, te przeczucia i "westchnienia" musi być w jakimś sensie "wspomnieniem" - takim, jak najstarsze, mityczne obrazy z dzieciństwa (które z kolei same stają się rodzajem marzenia). Te obszary się ze sobą stykają, tworzą okrąg po którym się poruszamy (Kafka tak uważał - prawdopodobnie jest w tym rys mistyki żydowskiej). Zjawisko deja vu może sobie mieć przyczynę fizjologiczną - widzenie psa albo własnej ręki także ma "przyczynę fizjologiczną", odnotowujemy aktywność odpowiednich obszarów mózgu itp.

Świat jest, jakim go widzimy (zmysłami nagimi i uzbrojonymi przez naukę) - ale to jest tylko niedowodliwy aksjomat, bo on, świat, ma w sobie szczeliny, przez które dociera do nas "zupełnie inne światło". Każdy znajdzie w swoim życiu takie momenty.