Mały Żydek

Anegdotka żydowska, zupełnie współczesna. Z głębin psychiki nastolatka.
Kuzyn żony jest księdzem w Austrii (wspaniały człowiek) i pracuje z tamtejszą młodzieżą. Ma w grupie młodego Żydka (Jidełe - było takie pismo) - oczywiście najbardziej oczytany, logiczny, machina do myślenia i rozwalania problemów (Żydzi np. dominują w szachach i brydżu - i to jest ten typ). Ale to nie robi na rówieśnikach wielkiego wrażenia - bo to przecież Żyd (oni go lubią!). Żydzi tak mają i już. Gdyby to któryś z nich, gojów, tak się wybijał - ooo, to byłoby co innego. Może nawet sami próbowaliby się nieco podciągnąć, żeby nawiązać z nim głębszą dyskusję itp. Ale z Żydem? Po co? Czyżby jakiś, jednak, zbiorowy kompleks żydowski? Ciekawe, prawda? Ja takie anegdotki kolekcjonuję. Jeśli trawi Europejczyków jakiś "kompleks żydowski" to przynajmniej dam mu wyraz. Uświadomione - to może nie zaraz wyleczone, ale...

 [Dodam, że tych małolatów, włącznie z inkryminowanym, poznałem pewnego lata.]