Pani zabiła pana

 Dawno temu człowiek w szkole był zmuszany. Zmuszany do wielu rzeczy, głównie do nauki. Zmuszano młodego obywatela do uczenia się "Bagnetu na broń", wierszy romantycznych, śpiewało się na akademiach międzynarodówkę, czytało nudne powieści. Niektórzy przebrnęli przez "Nad Niemnem", niektórzy nie dali rady.

Ta "droga przez mękę"  miała sporo zalet, między innymi  wdrukowywała w niewinne umysły cytaty. Cytaty, którymi po latach można ubarwiać swoje teksty, rozmowy w pracy, w domu.  Dziś umyły się okna w domu moim. Więc mowię - różnica niesłychana, pani zabiła pana. Głupie, ale wywołuje uśmiech. 

Większość ludzi pamięta podstawowe cytaty, nadużywane, nudne już, ale przynajmniej coś o ojczyźnie im dzwoni.  Są takie przypadki, które mają zadziwiającą pamięć. Są ludzie, którzy pamiętają każdy wiersz, który im wpadnie przed oczy ( mistrzem był Wojciech Siemion). Mam nawet takiego w domu, który zna cały dalszy ciąg "za panowania króla Stanisława, mieszkał ubogi szlachcic na Podolu...".  

Sama znajomość cytatów nie wystarcza, trzeba jeszcze się nimi posługiwać we właściwych momentach.  Jeden jest mistrzem szybkiej riposty i nie uzmysławia sobie dopiero na schodach, że mógł odpowiedzieć: "a nie, bo ty!". Drugi z kolei potrafi wplatać w rozmowę cytat za cytatem. I każda cytata pasuje doskonale.  To wielka sztuka.  Sztuka, która zanika. 

Kto dziś, po liceum cytatem zasunie: "Do mamy lecim!"? Z wolna następuje spłycenie. No tak, ale z kolei mój ojciec uczył się w szkole łaciny a ja już nie. Uczył się też greki, a ja nie.  Uczono mnie za to o mitochondriach a jego nie.  

I czy to wszystko to nie jest po prostu gadanie starego dziada, zwykły konflikt pokoleń? Zawsze wcześniej było lepiej. To tak jak w korporacji, przychodzą młodzi i są zadowoleni, bo nie wiedzą, że 20/30 lat temu, to dopiero było.  Mówi o tym ostatni film Woody'ego Allena.  O tym, że narzekamy, że zawsze wcześniej było lepiej.  A może cytaty z literatury pięknej są zastępowane cytatami z seriali, filmów, teledysków, rapów? Cytatami, których ludzie w moim wieku nie znają? Nie znają, bo żyją w innej części rzeczywistości - nie piszę tego w kawiarni na Zbawiego, jak wielu młodych twórców, tylko w domu na kanapie.  

No i czy czasem Salon24 nie jest właśnie narzekaniem? I krytykanckim besserwisserstwem internetowym? Czy czasem my salonowcy nie jesteśmy szkiełkiem i okiem? Są tu na szczęście ludzie nieco młodsi, ale czy wiadomo jaki jest przekrój wiekowy w salonie?  Czy to czasem nie jest kiszenie się w swoim starym, zgęstniałym sosie? Pewnie jest, ale co z tego. 

Lagriffe