Na Dzień Niepodległości, czyli smutna prawda o nas samych

Czerwiec 56, Marzec 68, Wybrzeże 70, Ursus i Radom 76, Solidarność 80, to wydarzenia, które mają dowodzić naszego bohaterstwa i odwiecznego dążenia Polaków do wolności i niepodległości.

Tak naprawdę, to wyjałowieni przez totalitaryzmy z prawdziwych elit i bohaterów Polacy, posługują się tymi datami by zakrzyczeć i zagłuszyć własną małość, tchórzostwo i coraz bardziej widoczny upadek.

Nie ma już takich Polaków jak to bywało w historii. Te wszystkie lokalne bunty, tak czczone i hucznie obchodzone, tłumione były siłami miejscowych renegatów gdyż nie były na tyle groźne by pofatygował się sam wielki brat ze swoimi czołgami, tak jak było w NRD, na Węgrzech czy w Czechosłowacji. Stan wojenny zaś ku zaskoczeniu zaprzańców, Jaruzelskiego i Kiszczaka oraz ich pryncypałów z Kremla rozbił wielomilionowy ruch Solidarności w pył nie wywołując poważniejszego oporu.  

Tacy dzisiaj jesteśmy i nie pomogą tu żadne zaklęcia. Oszukani i wystrychnięci na dudków otrzymaliśmy, jako pierwszego prezydenta III RP zaprzańca i sowieckiego agenta w polskim mundurze Jaruzelskiego. W nasze ślady nie poszli Niemcy, Czesi i Bułgarzy i nie uhonorowali w taki sposób Honeckera, Husaka czy Żiwkowa.

Pogarda dla tak tępego i dającego się manipulować narodu pozwoliła na końcowy szyderczy akt ośmieszający dzisiejszych Polaków do reszty.

Naród, który kiedyś wydał na świat wielkich królów, hetmanów i mężnych wodzów i prawdziwych bohaterów, otrzymał z premedytacją zamiast berła łysą miotłę, a za wodza i dumę narodu podetknięto mu pospolitego prostaka i pazernego na pieniądze oraz zaszczyty zwykłego krętacza.  

  „Ten król jak pajac z gałganów” pisał Szekspir, a przypomniał dzisiaj te słowa Krzysztof Ligęza. Doskonale pasuje to określenie do Lecha Wałęsy.

Nie domagajmy się szacunku i poważnego traktowania na światowych salonach. Z tak marną kondycją, jako naród nie zasługujemy na więcej niż to, co mamy, z premierem Tuskiem na czele.