Nicolas Fatio de Duillier szwajcarski matematyk był platonicznym kochankiem Izaaka Newtona i jemu przypisuje się hipotezę kinetycznej (mechanistycznej) grawitacji wywoływanej opadającymi na Ziemię „ultraziemnymi ciałkami”. Idea ta została podjęta przez urodzonego w Genewie Georges'a Luisa Le Sage'a.
Le Sage nie ukończył tego dzieła, być może z powodów zdrowotnych (borykał się ze słabą pamięcią) lub krytyki przyjętych założeń przez wielkie autorytety naukowe ówczesnych czasów.
W 1731 roku szwajcarski matematyk Gabriel Cramer opublikował rozprawę, na końcu, której pojawił się zarys teorii bardzo podobnej do Fatio – obejmującej sieciową strukturę materii, analogię do światła, cieniowanie – ale bez wzmianki o Fatio. Fatio wiedział, że Cramer miał dostęp do kopii swojej głównej pracy, więc oskarżył Cramera tylko o powtarzanie swojej teorii bez jej zrozumienia. Również Cramer poinformował Le Sage'a o teorii Fatio w 1749 r. W 1736 r. podobną teorię opublikował również niemiecki lekarz Franz Albert Redeker. Jakiekolwiek nie wiadomo, czy istniały jakieś kontakty między nim a Fatio.
Le Sage, według własnych słów, został poinformowany o teorii Cramera w 1748 roku przez Abauzita, który był nauczycielem Le Sage'a w Genewie. Le Sage odpowiedział później na zarzuty, że jego teoria grawitacji była oparta na badaniu pism Cramera. Twierdził, że jego pierwszy esej został napisany przed studiowaniem pisma Cramera. Ale nawet gdyby coś o tym wiedział, nie miałoby to znaczenia, ponieważ praca Cramera była naukowo „zbyt nieistotna”.
W 1751 Le Sage również zapoznał się z teorią Bedekera i zamierzał opisać teorię Bedekera (obok Fatio) w swojej historii teorii grawitacji, ale nie ukończył swojego projektu.
Chociaż Le Sagę przyznał, że nie był pierwszym, który opracował taki model, twierdził, że jako pierwszy w pełni go przemyślał. Na przykład w „Lucre ce Newtonie” napisał, że chociaż jest całkiem możliwe, że niektórzy go poprzedzili, jednak jeśli tak, to przedstawili ideę w niejasny i błędny sposób. Zadał też retoryczne pytanie; dlaczego nie wyciągnęli konsekwencji ze swoich założeń i nie podzielili się wynikami swoich badań? W odpowiedzi zasugerował, że nie do końca zrozumieli zasady teorii, nie mieli też wystarczającej miłości do prawdy ani dość odwagi, by jasno przekazać swoje idee.
Wspomnienie o poprzednikach spotkało się z pochwałą ze strony Provost'a, bo często właśnie w różnych publikacjach ich autorzy pomijali wkład poprzedników. Podobnie także Lord Kelvin i Samuel Aronson wypowiadali się z uznaniem dla Le Sage'a za niepominięcie poprzedników.
Z kolei Leonhard Euler jako uzdolniony w wielu dziedzinach naukowiec, po wielu rozważaniach uznał, że teoria Le Sage'a jest „nieskończenie lepsza” od innych tego typu opracowań, ale w końcu w liście do niego odrzucił ją z powodu odrazy do „ultraziemnych ciałek”.
Mechanistyczna teoria grawitacji mimo wszystko ma za sobą jakąś historię, chociaż nigdy nie została przez nikogo doprowadzona do końca i w takim niedokończonym stanie znajduje się obecnie. Trudno jest jednoznacznie stwierdzić, dlaczego tak się stało i tutaj wielkie pole do popisu mają historycy fizyki. Zanim, jednak doczekamy się zbiorczego opracowania tego tematu, warto się pokusić o przedstawienie najistotniejszych przeszkód na drodze uznania takiej teorii przez naukowy świat.
Wielką trudność z pewnością stanowiło zaprojektowanie eksperymentu fizycznego dla udowodnienia występowania ciałek ultraziemnych, jak nazywali je niektórzy wymienieni wyżej badacze. Wprawdzie warunek taki, nie jest obecnie wysoko ceniony i często hołduje się zwykłym spekulacjom w celu zapełnienia braków w wiedzy na temat złożenia natury. Najczęściej wskazywane są potrzeby czysto matematyczne do powołania nieistniejących bytów (bozon Higgsa), bez szans na ich znalezienie w przyszłości.
Największe nadzieje wiąże się z teorią Trójdzielnej Rzeczywistości (T3R), która przyjmuje istnienia 3 faz skupienia eteru – uniwersalnego medium Wszechświata.
