Marek Dukaczewski (ur. 9 kwietnia 1952 w Ciechanowie) – generał brygady Wojska Polskiego, były podsekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta, były szef Wojskowych Służb Informacyjnych (WSI).
Życiorys
Jego rodzicami byli Jadwiga z domu Mirosz oraz Zdzisław Dukaczewski (ur. 1926), porucznik UBP, w tym szef PUBP w Ciechanowie[1][2]. Od 1961 należał do ZHP[2]. W latach 1966-1971 uczęszczał do Technikum Nukleonicznego w Otwocku[2][3]. Absolwent studiów na Wydziale Cybernetyki Wojskowej Akademii Technicznej oraz w Podyplomowym Studium Zagranicznym przy Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych. Działał w Związku Młodzieży Socjalistycznej (od 1966, jako przewodniczący koła, wiceprzewodniczący Zarządu Szkolnego ds. ideowych, przewodniczący Zarządu Szkolnego[2]), Koła Młodzieży Wojskowej (członek Zarządu Koła, instruktor Komendy Chorągwi Mazowieckiej, członek Wojewódzkiego Kręgu Instruktorskiego[2]), Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej (od 1970)[2] oraz Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (od 1970)[2][4].
Był oficerem wywiadu wojskowego PRL i III RP. Pracował w II Zarządzie Sztabu Generalnego WP oraz w WSI. W latach osiemdziesiątych brał udział w operacjach wywiadowczych w Stanach Zjednoczonych i Izraelu. Uczestniczył w kursach GRU w Moskwie (sierpień 1989)[5][6].
Od 1990 do 1992 pełnił funkcję attaché wojskowego w Norwegii[7][2][8]. W latach 1992-1997 był głównym specjalistą w WSI. W latach 1997-2001 pełnił funkcję podsekretarza stanu w Kancelarii Prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego. Od listopada 2001 do 14 grudnia 2005 szef Wojskowych Służb Informacyjnych. 15 sierpnia 2002 Prezydent RP Aleksander Kwaśniewski awansował go na generała brygady[9]. Obecnie zajmuje stanowisko prezesa Stowarzyszenia "SOWA"[10], skupiającego żołnierzy rezerwy i w stanie spoczynku oraz pracowników byłych Wojskowych Służb Informacyjnych, a także innych wojskowych i cywilnych służb specjalnych[11]. Od 2012 pełni funkcję prezesa zarządu Int Corps sp. z o. o.[12].
W 1994 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi[13], a w 2002 Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[14]. Ponadto jest odznaczony m.in. Złotym Medalem "Za zasługi dla obronności kraju".
Jego nazwisko znalazło się na liście Wildsteina[15].
http://pl.wikipedia.org/wiki/Marek_Dukaczewski
Antoni Macierewicz (ur. 3 sierpnia 1948 w Warszawie) – polski polityk, historyk, nauczyciel akademicki, minister spraw wewnętrznych w latach 1991–1992, wiceminister obrony narodowej w rządzie Jarosława Kaczyńskiego, były szef Służby Kontrwywiadu Wojskowego, poseł na Sejm RP I, III, IV, VI i VII kadencji, wiceprezes PiS. Działacz opozycji demokratycznej w PRL w latach 1968–1989, współtwórca Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej KOR, publicysta.
Działalność w PRL
Syn Zdzisława i Marii Macierewiczów[1]. Uczęszczał do XVII Liceum Ogólnokształcące im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego w Warszawie, skąd w 1965 z przyczyn politycznych został relegowany[2]. Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego (praca magisterska pt. Hierarchia władzy a struktura własności ziemskiej w Tawantinsuyu w pierwszej połowie XVI w.[3]). Jako doktorant Instytutu Historii PAN w Warszawie zajmował się zagadnieniami Ameryki Południowej, nie ukończył pisania pracy doktorskiej[4]. Był uczestnikiem strajków studenckich w marcu 1968, za co został aresztowany na okres od 28 marca do 3 sierpnia 1968.
Był instruktorem harcerskim, przez kilka lat drużynowym 1. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka” przy warszawskim liceum im. Tadeusza Reytana. Współorganizował Gromadę Włóczęgów – krąg starszoharcerski.
W latach 70. pracował jako nauczyciel historii. Od 1975 do 1976 wykładał historię Ameryki Łacińskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Następnie pracował w Instytucie Historii PAN. W 1981 był wykładowcą na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po wydarzeniach grudniowych na Wybrzeżu w 1970 zorganizował akcję pomocy, polegającą na oddawaniu krwi dla ofiar. W latach 1973–1975 koordynował, wraz z innymi niezależnymi intelektualistami, akcję pisania listów protestacyjnych do Sejmu PRL przez wyższe uczelnie, w których sprzeciwiano się zmianom w konstytucji PRL.
Po pacyfikacjach wystąpień robotników w czasie czerwca 1976, wraz z członkami KOR, organizował akcję niesienia pomocy robotnikom Radomia i Ursusa. Wraz z niektórymi dawnymi harcerzami Czarnej Jedynki współtworzył konspiracyjną strukturę, która zajmowała się zbieraniem pieniędzy, udzielaniem pomocy prawnej i lekarskiej represjonowanym. We wrześniu 1976 był jednym z założycieli Komitetu Obrony Robotników, był współautorem pierwszego apelu KOR i rozpoczął wydawanie „Komunikatu KOR-u”. Blisko współpracował wówczas z Jackiem Kuroniem i Adamem Michnikiem. W 1977 rozpoczął wydawanie podziemnego miesięcznika „Głos”, w którym początkowo publikowali Adam Michnik, Jacek Kuroń i inni członkowie KOR. Po konflikcie z nimi Antoni Macierewicz redagował pismo samodzielnie. Od maja do lipca 1977[5] oraz w grudniu 1979 był ponownie aresztowany. W październiku 1979 był uczestnikiem solidarnościowej głodówki w Kościele Świętego Krzyża w Warszawie[6].
Od września 1980 kierował Ośrodkiem Badań Społecznych NSZZ „Solidarność” i rozpoczął wydawanie niezależnego dziennika „Wiadomości Dnia Warszawa”[7]. Był członkiem zespołu Doradców Krajowej Komisji Porozumiewawczej, a później Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”. 27 września 1981 był jednym z sygnatariuszy deklaracji założycielskiej Klubów Służby Niepodległości.
Po wprowadzeniu stanu wojennego wchodził w skład komitetu strajkowego w Stoczni Gdańskiej. Po pacyfikacji tego protestu z 16 grudnia 1981 został internowany, osadzono go najpierw w zakładzie karnym w Iławie, następnie w Kielcach, Rzeszowie i Łupkowie. Podczas pobytu w szpitalu w Sanoku zbiegł 10 listopada 1982[8]. Autorem planu ucieczki był ksiądz Adam Sudoł[9]. Antoni Macierewicz ukrywał się do 1984, kierując pracami grupy „Głos”, wydającej w podziemiu miesięcznik („Głos”) i tygodnik („Wiadomości”). Jego ówczesne poglądy wyrażał artykuł Odbudowa państwa (sygnowany przez zespół „Głosu”)[10], który postulował trójporozumienie: „Solidarności” i Kościoła z Ludowym Wojskiem Polskim.
Był członkiem zespołu kierowniczego Archidiecezjalnego Duszpasterstwa Ludzi Pracy w Warszawie. Współpracował z kontestującą politykę Lecha Wałęsy Grupą Roboczą Komisji Krajowej
pl.wikipedia.org/wiki/Antoni_Macierewicz
Złote Bany - ,Starosta Melsztyński, Wywczas, Artymowicz , Maia14, Osiejuk, Rudecka Kalinowska
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Rozmaitości
