"Także i synowie izraelscy zaczęli na nowo biadać i mówili: Obyśmy mogli najeść się mięsa"
4. Księga Mojżeszowa 11,4
Manna [1]
Scena ta odsłania nam do cna nędzne serce człowieka. Jego życzenia i skłonności wychodzą na jaw. Lud wzdychał za Egiptem i rzucał za siebie tęskne spojrzenia. Bicz egipskich poganiaczy i ciężka harówka w pocie czoła poszły szybko w zapomnienie. Izraelici pamiętają jedynie o tych rzeczach, którymi Egipt służył zaspokojeniu próżnych życzeń i potrzeb ciała [tj. upadłej natury człowieka].
Jakże często postępujemy podobnie! Gdy serce wierzącego traci świeżość zaszczepionego weń nowego życia z Boga, gdy niebiańskie rzeczy przestają mu smakować, gdy pierwsza miłość przygasa, gdy poczucie kosztowności Chrystusa maleje, gdy Słowo Boże i modlitwa tracą swój urok i stają się odruchowe - wtedy zaczyna on spoglądać na powrót w kierunku świata. Za oczami idzie serce, a za sercem podążają nogi. Zapominamy wówczas, czym był dla nas ten świat, gdy jeszcze do niego należeliśmy i ileż to trudu i niewoli, nędzy i poniżenia przeżyliśmy w służbie grzechu oraz okazywania posłuszeństwa tyranowi i zwierzchnikowi tego systemu - szatanowi. Myślimy jedynie o powierzchownym powodzeniu i o tym, że niegdyś nie musieliśmy zmagać się z doświadczeniami, które oczekują Lud Boży na pustyni.
Taki stan jest bardzo smutny i powinien pobudzić duszę wierzącego do szczerego osądzenia samego siebie. Jest poważnym złem, gdy tym, którzy zaczęli podążać za Panem, brzydną drogi Boże i Jego troskliwa opieka. Jakże wstrętnymi musiały być słowa do Pana: "A teraz dusza nasza wywiędła nic inszego nie mając, oprócz tej manny, przed oczyma swemi" [BG]. Ach! Czegoż ci jeszcze trzeba Izraelu? Czyż niebiański pokarm ci nie wystarczał? Czy nie mogłeś żyć z tego, co podawała ci ręka twojego miłującego Boga? [c.d. jutro]
Źródło: Kalendarz Chrześcijański
