"A gdy usłyszał Jezus, że choruje Łazarz, został jeszcze dwa dni na miejscu, gdzie przebywał".
Ewangelia Jana 11,6
Początkowo to, o czym czytamy w dzisiejszym fragmencie Słowa Bożego może wydawać się nam nie do pojęcia: po tym, gdy siostry Łazarza wysyłają Panu Jezusowi wiadomość o chorobie swojego brata, zostaje On jeszcze dwa dni na miejscu, gdzie przebywał. Czy nie byłoby lepiej, gdyby od razu wyruszył w drogę? Czyż ci, którzy go kochali i których i On Kochał nie znaleźli się w szczególnej potrzebie? - przecież Jego serce zawsze było pełne współczucia! Spodziewalibyśmy się, że pomoże im tak szybko, jak to tylko możliwe. Ale Jezus, wiedząc o wszystkim, co miało nastąpić, odczekał jeszcze dwa dni. Dopiero po upływie tego czasu udał się do Betanii. Gdy przybył, wszystko wskazywało na to, że przybył za późno. Łazarz zmarł i leżał w grobie już od czterech dni. Obie siostry były przekonane, że gdyby Pan Jezus był obecny, Łazarz by nie umarł. Skąd to opóźnienie? Dlaczego Pan Jezus nie przybył wcześniej? Dlaczego musiały cierpieć? Dlaczego Bóg nie odpowiada od razu na prośby swoich dzieci? Czemu tak często każe im czekać...?
Jedna rzecz jest pewna: Jego zwłoka nie ma na celu zadawać nam cierpienia. Bóg za bardzo nas kocha, by na to pozwolić! Przywrócenie Łazarzowi życia było znakiem, który objawił Bożą chwałę i potwierdził, że Jezus jest Synem Bożym. Siostry Łazarza i wszyscy obecni mogli doświadczyć Jego wielkości i mocy. Nie doszłoby do tego, gdyby zadziałał tak, jak tego oczekiwano.
Pan Jezus chce obdarzyć nas błogosławieństwem. Korzysta przy tym nawet z naszych problemów. Dlatego nierzadko nie zmienia okoliczności tak szybko ani w taki sposób, jak byśmy sobie tego życzyli, ale daje w nich dowód swojej miłości do nas. W ten sposób, poprzez każdą taką sytuację pozwala nam widzieć w zupełnie innym świetle, dążąc do tego do tego, aby zwrócić nasze oczy na Niego, a serca wypełnić głębokim pokojem.
Źródło: Kalendarz Chrześcijański
