Niektórzy rodzice chcą czasami swemu narodzonemu dziecku nadać jakieś niespotykane imię, które muszą najpierw urzędowo zatwierdzić. Jednakże dla ochrony dzieci przed daleko idącą fantazją rodziców istnieją pewne ograniczenia w tym zakresie. Otóż przykładowo, w jednym z krajów Europy niemożna nadać dziecku imienia, które narażałoby je na wyśmiewanie lub odbierałoby mu godność osobistą. Z tego względu nie można nazwać dziecka "Judasz", gdyż to imię ma wydźwięk negatywny i może być kojarzone z takimi pojęciami, jak "pocałunek Judasza" oraz "zapłata Judasza".
Kim więc był ów Judasz Iskariot i co uczynił? Otóż Judasz był jednym z dwunastu apostołów, którzy chodzili z Panem Jezusem w czasie Jego pobytu na ziemi. On słyszał to, to co Pan Jezus głosił, widział znaki i cuda, jakich dokonywał oraz sam został wysłany na zwiastowanie ewangelii. Oprócz tego był odpowiedzialny za wspólne pieniądze apostołów towarzyszących Panu Jezusowi, które były używane na cele służby [zob. Jana 13,29]. Ale niestety, Judasz wykorzystywał te pieniądze, aby się nieuczciwie wzbogacić.
Jego pożądanie pieniędzy doprowadziło go do takiego stanu, że postanowił za 30 sztuk srebra pomóc wrogom Pana Jezusa pojmać Go. Te pieniądze go nie uszczęśliwiły, gdyż żałował później swojego czynu, ale również prawdziwie nie pokutował. Krótko po tym zdarzeniu czytamy w Biblii, że poszedł i popełnił samobójstwo.
Jego postępowanie pokazuje, że Judasz tylko zewnętrznie był uczniem Pana Jezusa, a jego serce nie było prawdziwie Mu oddane. Przed uczniami mógł to ukrywać, ale Pan Jezus od początku znał jego serce i myśli. Zacytowany dziś werset właśnie to potwierdza. Prawdziwi uczniowie Pana postępowali zupełnie inaczej. Owszem, opuścili Go podczas pojmania w ogrodzie Getsemane, a Piotr nawet zaparł się swego Pana, ale jednak byli mimo to prawdziwymi uczniami. Szczerze miłowali Pana Jezusa i dzięki Jego łasce wrócili do społeczności z Nim i pragnęli Go naśladować.
Źródło: Kalendarz Chrześcijański
