6. lutego
SZKOLNICTWO
Szkolnictwo w życiu społeczeństwa żydowskiego odgrywało znaczną rolę. Żydów uważano za naród pisma i książki. Najwyższym autorytetem cieszyli się nie ludzie najbogatsi w gminie, a rabini utożsamiani z osobami dużej mądrości i głębokiej wiedzy. Dla bogatego człowieka zaszczytem było wydanie córki za mąż za choćby bardzo ubogiego, ale zdolnego człowieka, który resztę swego życia spędzi na studiowaniu Talmudu. Dla wielu młodych ludzi nauka przekształcała się w zadanie życiowe. Na temat organizacji szkolnictwa żydowskiego w Polsce w okresie średniowiecza zachowały się jedynie fragmentaryczne wiadomości. Znacznie więcej informacji na ten temat przynosi dopiero wiek XVI. Istniał wówczas obowiązek posyłania chłopów do szkół prywatnych lub kahalnych. Na utrzymanie nauczycieli członkowie gminy płacili specjalny podatek. Od XVI do XVIII w. istniał system dwustopniowego szkolnictwa. W szkołach pierwszego stopnia uczono chłopów w wieku od 4 do 8 roku życia czytania Biblii, pisania po hebrajsku, tłumaczenia tekstów hebrajskich na język żydowski, czterech działań rachunkowych oraz zasad moralności i dobrego wychowania. W szkołach drugiego stopnia, do których uczęszczali młodzieńcy w wieku 8 do 13 lat przerabiano Talmud i komentarze do niego. Dziewczynki z bogatych rodzin pobierały naukę w domu. Obok hebrajskiego uczono je również języka żydowskiego. Nauka we wszystkich typach szkół odbywała się systemem pamięciowym. Nad edukacją młodzieży w szkołach czuwały komisje kahalne lub specjalne bractwa szkolne zwane Chewrat Talmud Tora. cdn.
Źródło: Interpress
