Piórem Ewy Siedleckiej, podkomendni Adama Michnika przyłączają się do krytyków premiera i jego formacji politycznej. Tak druzgocąca krytyka każe domniemywać, że na Czerskiej już planują zmianę prezesa Rady Ministrów
Jeszcze nie nawołują otwarcie do przyspieszonych wyborów, jeszcze nie wzywają Tuska by ustąpił, ale zza węgła prowadzą ostrzał, pozbawiają nadziei na odwrót, przegrupowanie i kontratak.
Słowa ubrane są w kamuflaż (wszak do inteligencji adresowane, a ta między wierszami czytać potrafi) ale trafiają celnie, zadają rany, mobilizują adwersarzy ...
Ewa Siedlecka grzmi:
- „państwo odsyła rodziców chorych dzieci po pomoc do organizacji pozarządowych.
Samo poczuwa się do zasiłku pielęgnacyjnego 520 zł miesięcznie, nie przyjmując do wiadomości, że chore dziecko w rodzinie oznacza, iż matka musi zrezygnować z pracy. I że ojcowie często wycofują się po angielsku z "nieudanej rodziny", więc dla matki ten zasiłek to jedyne pieniądze na przeżycie.”
- mający władzę „nie widzą potrzeby, by zobowiązać państwo do wspomożenia matki.”
- ">koszyk usług gwarantowanych< skrojony jest tak, by oszczędzać.”
- „państwo nie inwestuje w edukację ciężko chorych dzieci”
- chore dzieci „tylko na papierze mają zagwarantowany dowóz do szkoły czy prawo do nauki ze zdrowymi.”
Cóż opóźniona to refleksja nad sposobem sprawowania władzy przez przywódcę „dotkniętego geniuszem”, samokrytyczna (śmiem żywić nadzieję) analiza skutków bezkrytycznych zachwytów,
ale
lepiej późno niż wcale – jak mądrość ludowa głosi.
Czekając na kolejne teksty, już mniej zakamuflowanej oceny rządzących,
nie życzę zahamowania tendencji spadkowych
(tekst pani ES, czytaj: TUTAJ)
