Popełniłem kiedyś
notkę prześmiewczą, dopasowując kawałek Nad Niemnem do opisu marihuanowych doświadczeń pana premiera Donalda.
Popełniłem kiedyś inną
notkę, parafrazując „wiersz” Białoszewskiego, żeby opisywał niedole pana premiera Donalda, związane z ciężarem rządów.
Kiedy słucham kolejnych doniesień, o tym, jak do kokpitu TU-154 wchodził presjowywieracz – na tą chwilę jeden w trzech osobach: stewardesy, pana Kazany i generała Błasika – zaczyna mi kiełkować pomysł zbyt duży na jednoekranową notkę. Czuję w nim potencjał, z którego może mogłaby skorzystać Olga Tokarczuk, a może Stefan Chwin. Ja się nie podejmuję, postaram się tylko naszkicować myśl.
Bo jak się tak zastanowić, to schemat postaci wchodzących do izby i nawijających co im w duszy gra, to nic innego jak „Wesele” Wyspiańskiego.
Mamy więc już strukturę dramatu, w którym przed poddaną coraz mocniejszej presji załogą przewija się sekwencyjnie korowód pasażerów i presję dodatkowo zwiększa, wylewając swe indywidualne żale.
Prezes Kurtyka wchodzi do kokpitu, żeby postraszyć pilotów ich teczkami.
Prezes Skrzypek stresuje ich reklamując serię najnowszych monet i medali wydanych przez NBP.
Rzecznik Kochanowski dopytuje, czy nic nie ogranicza ich prawa do lądowania.
Admirał Karweta wpada, żeby wyrazić swój podziw dla lotników, bo on co prawda ma też tylko dwa okręty, ale w razie kłopotów z paliwem przechodzi na wiosła.
Poseł Gosiewski obiecuje zbudowanie lotniska w ciągu kwadransa, w dowolnym miejscu wskazanym przez pilota.
Widz nie jest więc zaskoczony, że w ostatnim akcie porucznik Protasiuk wykrzykuje:
Co za presja, co za presja
Oj nie zdzierżę tego żesz ja!
i zostawiając maszynę na łasce autopilota, dołącza się z pozostałą załogą do tańczącego korowodu.
Od miarowych tupnięć samolot wpada w rezonans i rozpada się na kawałki.
Nagroda Nike czeka, a po ekranizacji przez mistrza Wajdę także Złota Palma. Nadprofesor Bartoszewski klaszcze w dłonie.
