Wśród przeciwników PiS dominuje opinia, że w elektoracie tej partii nie ma przedsiębiorców. Jedynie roszczeniowa masa 500+ z hymnem co mi panie dasz bo przecież trwam jak słuszna telewizja.
To nie jest do końca prawda, wśród działaczy i elektoratu tej partii dominuje jeden rodzaj przedsiębiorców. Mikuni właśnie. Mikun to fikcyjny przedsiębiorca z filmu Wielki Szu, brawurowo zagrany przez Leona Niemczyka. Właściciel cukierni jeżdżący mercedesem i żyjący za pan brat z lokalnym establishmentem do tego stopnia, że nie boi się wsiadać za kierownice po alkoholu.
Mikuni w znacznej mierze zostali poturbowani przez transformacje. Gospodarczo i społecznie.
Ich model biznesowy polegał na łataniu dziur w rynku gospodarki nakazowo rozdzielczej, których było bez liku. Te dziury jednak zniknęły po transformacji najszybciej. Lata 90-te jeszcze jako tako ale dzisiaj cała wielopokoleniowa rodzina żyjąca dostatnio z jednej cukierni, piekarni czy apteki to wyjątek. Jeśli dzieci nie zdobyły wykształcenia lub nie miały pomysłu jak rozwinąć biznes, te rodzinne przedsięwzięcia popadały w ruinę nierzadko niszcząc więzi rodzinne.
Społeczna degradacja okazała się jeszcze silniejsza. Nie da się wrócić do etapu gdzie Mikun zajeżdża na CPN bez kolejki po olej napędowy do Mercedesa podczas gdy pospólstwo stoi w kilometrowej kolejce po benzynę a plebs chodzi piechotą bo auto jest inwestycja życia dla klasy średniej.
Dlatego Mikuni nie stali się kołem napędowym polskiej przedsiębiorczości, zamiast tego walczą sieciami jak z wiatrakami i przeklinają UE, z której sieci przyszły.
