Lubię Teorię Leukipposa z Miletu, który 2500 lat temu uznał, że cała natura jest zbudowana ze struktur powstałych w oparciu o jeden tylko element – niepodzielny atom. Z pozycji zewnętrznego obserwatora oczyma wyobraźni obserwujemy, jak atomy poruszają się i zderzają w wydzielonym obszarze przestrzeni. Wirtualnie ustawiamy na brzegu przestrzeni sprężystą i nieprzepuszczającą atomów powierzchnię. Wszystkie nadbiegające atomy odbijają się od niej i ujawnia się wielkość fizyczna - ciśnienie, które jest sumą pędów oddanych jednostkowej części powierzchni przez wszystkie odbite atomy w jednostce czasu.
Wektory mają przedstawić zależność oddanego pędu od kąta uderzenia w powierzchnię.
Gdyby umieścić powierzchnię wewnątrz przestrzeni, to obie jej strony doświadczałyby ciśnień zależnych od koncentracji atomów, które po obu stronach mogłyby być inne.
Zwiększamy skalę obserwacji i atomy „zlewają się” tworząc plamisty obraz będący obrazem niejednorodności ich rozmieszczenia. Są obszary ciemne, gdzie na jednostkę objętości jest ich wiele, są obszary szare, gdzie jest ich mniej, są miejsca jasne, gdzie prawie wcale ich nie ma. Ciśnienia w różnych miejscach przestrzeni będą zależały od koncentracji atomów, czyli ich ilości na jednostkę objętości. Wskutek różnicy ciśnień atomy z miejsc wysokich koncentracjach - ciśnieniach, przemieszczają się w miejsca o niskich koncentracjach - ciśnieniach. Nadal latają swym ruchem jednostajnym prostoliniowym, ale ich wypadkowy ruch, czyli ruch “atomowej chmury” jest zdeterminowany przez rozkład ciśnień. Tworzą się strumyki atomowej materii, których ruch i kierunek są zmienne w zależności od rozkładu ciśnień.
Zwiększanie skali obserwacji ujawnia pływy atomowej materii w każdej skali. Małe strumienie są fragmentami większych, większe są fragmentami wielkich, wielkie są fragmentami ogromnych i tak dalej.
Co wynika z pływów?
O tym potem.
