Generalnie rzecz biorąc, człowiek jest istotą doskonale rozumną.
Doskonała rozumność człowieka polega na tym,
że doskonale rozumie on własną niedoskonałość.
Człowiek rozumie również inne rzeczy i innych ludzi,
ale tylko wtedy, gdy owo rozumienie działa na jego korzyść.
Rozumność jest bardzo apodyktyczną częścią ciała i często karze.
Za nieposłuszeństwo karze obawami i niepewnością.
To rozumność pragnie spokoju. To rozumność pragnie pokoju.
To rozumność pragnie szczęścia. To rozumność pragnie radości.
To rozumność pragnie zrozumienia.
To rozumność powoduje, że człowiek chce czystej wody, czystego powietrza, czystych uśmiechów wokół, czystej księżniczki (czystego księcia) z bajki, więcej czystych pieniędzy
i wiele innych czystych rzeczy.
Zasadniczo rozumność znajduje się w głowie człowieka, ale ponieważ ma tam stały kontakt z czymś, co nazywa się puszką mózgową, bardzo chętnie ucieka stamtąd w kierunku serca. Jeśli je znajdzie, efekty ich współpracy są niezwykle korzystne.
Rozumność jest zaspokojona, serce ogrzane, a otoczenie zadowolone.
Często, gdy rozumność nie może znaleźć drogi do serca,
człowiek tego nie zauważa i sądzi,
że całe zło, które go spotyka,
jest spowodowane ingerencją serca, które zaburza rozumność.
Przecież to nielogiczne.
Jak coś, co ma stały związek z racją i coś najwspanialszego,
mogą spowodować coś niestosownego?
To nie rozumność podporządkowana sercu powoduje przykre konsekwencje,
tylko zbyt długi brak kontaktu z właściwym sercem prowadzi do zguby.
