Jak fizycy makowscy padli na garnku Biniendy i lokach

.. na czele  z bardzo  byłym fizykiem i ignorantem technicznym  Michałem JAWORSKIM.

Otóż  ów  domorosły ekspert  od katastrof  twierdzi , że doświadczenie  Biniendy - wystrzał aluminiowym garnkiem  w płytę oporową , w trakcie którego  to powstały  loki:

uzasadnia   rzekomo , powstanie  " podobnych " loków na oderwanej końcówce skrzydła.

To jest pomieszanie z poplątaniem.

Jaworski przy wtórze  ignorantów  smoleńskich- fizyków, inżynierów, techników brnie dalej w te bzdurę w swych notkach.

Jak  się sprawa ma cała ?

Otóż  Jaworski  nie zauważa, że   loki  ( zaginanie blachy , właściwie  "jęzorów" blachy  następuje na powierzchni  czołowej ,   gdy  siła reakcji zatrzymuje  ruch pękającej  powierzchni rury, tworzą  się  paski "blachy" odginane  np. na zewnątrz.

W przypadku  skrzydła  uderzającego  o pień  ta siła  reakcji działa  w  pasie szerokości  pnia brzozy przy czym  składowa działająca  prostopadle (  w kierunku płaszczyzn bocznych  dąży  do zera  )

ale najistotniejsze  jest co innego:

Na rysunku powyżej  przedstawiłem hipotetyczny jęzor   blachy ( przyszły   , zawinięty  lok)  w momencie hipotetycznego  rozpoczęcia  procesu  destrukcji; blacha już pękła  , utworzył się   pasek  duraluminium , który  jest  płaski.

Popatrzmy  na kierunek  działania  głównej składowej  siły  reakcji;

ta siła  będzie  działać tak,  że nastąpi odłamanie wystającego  paska  blachy - nie powstanie lok;

tym bardziej, że jeśli  szerokość  paska  wynosi np.   10 cm  to czas przesunięcia się  całego  paska  na pień to zaledwie 0,0013 sekundy.

Inż.  Jorgensen oczywiście   trafnie wskazał  , że takie  zwinięcie  materiału nie mogło  powstać wskutek zderzenia

skrzydła z brzozą.