- No i teraz będą adoptować dziecko, chłopczyka, ma trzy lata... - powiedziała kumpela, bo się zgadało o takich różnych sprawach. Dodała, że mają już rodzonego syna, siedmiolatka, a w domu zasobnie na tyle, by jeszcze jedno dziecko się wychowało. - Nie mogą mieć drugiego, własnego..., przykre...– powiedziałem, a ona, że mogą. Mogą jak najbardziej, nic nie przeszkadza, ani wiek ani zdrowie, ale zdecydowali się na adopcję.
Zatkało mnie trochę, bo adopcję traktowałem zawsze jako protezę rodzicielstwa. Powiedziałem to kumpeli, a ona trochę się nastroszyła (bo to w jej rodzinie taka akcja), a trochę przyznała mi rację, bo sama urodziła zdrową dwójkę.
- No, ale jak...? - drążyłem. - Nie ma tam w tej Polsce jakichś, kurde, przy adopcjach, komisji pedagogów, psychologów, którzy by w oczy tej rodzinie powiedzieli, że sobie misia, pieska pekińczyka fundują?!
A kumpela na to, że komisje owszem, są, ale rzecz jest już przesądzona, już po wywiadzie środowiskowym, w przyszłym tygodniu ostatnie kwity zostaną podpisane, przeprowadzka. I że w sumie to i lepiej, by adoptowane dziecko miało rodzinę, bo to większa dla niego korzyść, niż życie w domu dziecka.
Ale kumpela powiedziała, że ma trochę wątpliwości. A ja powiedziałem, że ja mam wyłącznie wątpliwości.
Mieszkańcy Bulandy, jednakowoż, wciąż z niej uciekają. Tak się tam przyzwyczajono do bycia wiecznie dymanym, że zaczęli dymać siebie nawzajem. Opresja przeszła w self-service, jesteśmy pierwszym samouciskowym narodem świata. P. Czerwiński, Przebiegum życiae
A chłopaki jak chłopaki. Generalnie nie różnimy się. Ja, emigrant ze swoim odrzuceniem roli emigranta (odrzucam ją od pierwszego dnia tutaj), poruszam się po świecie jak piłkarz, któremu pękła gumka w spodenkach, ale jest dobre podanie, więc zapierdziela się w jej stronę trzymając gacie jedną ręką. Może gola się strzeli jakiego, a gacie się przecież wymieni. Oni w Polsce, w swoich rolach i zawodach, bez obciążenia emigranckiego, w kraju swoim, z językiem swoim i przyjaznym państwem – podobnie. Wolność, pomysły, projekty, działania... - ale też z jedną cały czas, od 20 lat, ręką trzymający galoty projektów, spłacanych kredytów, bezpiecznych i niebezpiecznych związków. Nie ma radości w tej grze, nie ma fascynacji tym sportem jakim jest życie. Nie jesteśmy chyba dziś narodem czerpiącym radość. Nie ma jej na ulicy, w rozmowie, przy grillu czy na zakupach. Żeby radość zresztą czerpać trzeba mieć źródło jakieś.
Sign by Danasoft - For Backgrounds and Layouts
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Technologie
