Jak co roku, irytuje mnie nachalny kult powstania warszawskiego wylewający się z mediów. Króciutko wytłumaczę.
Nie mam zamiaru kwestionować bohaterstwa czy motywacji samych powstańców. Są one zrozumiałe samo przez się, a najtrafniej tłumaczy je chyba znany filmik z Lindą:
Nie zmienia to faktu, że powstanie poniosło klęskę i mówienie o nim w samych superlatywach jest dzisiaj moralnie wątpliwe. Świętowanie porażek to szkodliwa patologia utwierdzająca ludzi w poczuciu rozpaczy, a sama decyzja o wybuchu powstania była katastrofalnym błędem politycznym.
Co więcej, nachalny i wszechobecny kult przegranego powstania z Warszawy całkowicie marginalizuje jego kontekst historyczny, którym była akcja "Burza". Stolicy co prawda nie udało się wyzwolić, ale za to wspólnie z Armią Czerwoną zdobyto m.in. Lwów i Wilno. I co się później stało? Niedługo po zwycięstwie NKWD aresztowało Polaków i wysłało do łagrów...
W tej sytuacji z jednej strony irytujące jest fetowanie w rządowej propagandzie przegranego powstania z Warszawy przy jednoczesnym pomijaniu zwycięstw z Wilna i Lwowa, a z drugiej - jest to oczywiście celowa manipulacja służąca ukryciu potencjalnych konsekwencji politycznych zwycięstwa powstańców w Warszawie. Ponieważ ponieśli tam klęskę, można dziś snuć różne fantazje o tym, co byłoby gdyby i jak by było wspaniale - o ile oczywiście pominie się realne przykłady, w których powstańcy wygrali. Na tym właśnie polega pisowska propaganda, która dodatkowo zawłaszcza patriotyzm i historię Polski na rzecz jednej partii.
Reasumując, coroczna pierwszosierpniowa tromtadracja buduje tożsamość Polaków na klęsce i wybielaniu politycznego błędu, co jest podwójnie szkodliwe i nie powinno mieć miejsca. Dlatego od pierwszego sierpnia po stokroć wolę piętnasty. Przynajmniej jako święto...
