Byłam, widziałam, uczestniczyłam, toteż zdaję relację.
Krótko mówiąc - było super. Choć zdaję sobię sprawę, że "super" to nie najtrafniejsze określenie biorąc pod uwagę cel spotkania. Ale jakoś inne słowa nie pasują.
Jak było.
Ja dojechałam około 22.30, na ulicy Ikara 5 była już spora grupa ludzi. Już w drodze zobaczyłam wzmożoną czujność policji, nie robiła natomiast problemów. Bez problemu można było się pod odpowiedni adres dostać. Gdy już tam trafiłam, podeszłam do miejsca, gdzie skupiała się uwaga. Prym wiedli młodzi ludzie, pod sztandarami młodzieży wszechpolskiej. Usłyszeć można było okrzyki w stylu:
*(ten podoba mi się najmniej) Raz sierpem raz młotem czerwoną chołotę.
*(tego też nie lubię) Dziś na drzewach zamiast liści wisieć będą komuniści.
*i jeszcze: Znajdzie się pała na dupę generała.
*Ato mój ulubiony: Byłeś w ZOMO, byłeś w ORMO, teraz jesteś za Platformą.
Różne okrzyki przewijały się w trakcie wszystkich wczorajszo-dzisiejszych, mokotowskich zdarzeń.
Już na początku minęłam się z Ludwikiem Dornem i Czesławem Bieleckim. Z tego co słyszałam, Pan Ludwik Dorn nie chciał utożsamiać się z autorami haseł, które można było usłyszeć. Dlatego stanowczo nie zgodził się na przemówienie do zebranych.
Po jakimś czasie zmieniłam miejsce, stwierdziłam, że musi być jakiś kontr-obóz, środowisko, w którym może czuć się będę bardziej u siebie. Toteż przecisnęłam się przez tłum, do miejsca, od którego już dalej iść było nie sposób. I tak trafiłam w środowisko publicystów. Byli redaktorzy: Łukasz Warzecha (zgodnie z zapowiedzią), Tomasz Sakiewicz, Bronisław Wildstein, Piotr Semka. Przechodząc do bardziej luźnego miejsca zobaczyłam też prof. Zdzisława Krasnodębskiego. Byli oni zgromadzeni wokół krzyża, ułożonego ze zniczy. Razem z klubem Gazety Polskiej, Solidarnymi, co wnioskuję po sztandarach.
Z tego co zauważyłam, proponowano dziennikarzom by powiedzieli coś w tej pierwszej grupie, która się zebrała (miały oddzielne nagłośnienia). Natomiast oni nie chcieli włączać się, utożsamiać z tamtą grupą. Zorganizowali swoją manifestację. Dlatego nie utożsamiajcie publicystów z okrzykami, które wymieniłam wcześniej.
O 24, mając świetne miejsce zaraz za publicystami i koło głośnika, rozpoczął się "apel poległych". "Władzę" przejęli właśnie oni. I ci, którzy do tej pory zajmowali uwagę ludzi różnorakimi opowieściami, oddali im głos i przyłączyli się do apelu. Zaczęliśmy odśpiewaniem hymnu narodowego, następnie odczytano listę osób, ofiar stanu wojennego, wraz z podaniem ich wieku. Po każdej osobie tłum konkludował: zginął za wolność Polski! Potem nastąpiła chwila ciszy i krótka modlitwa.
W trakcie dojrzałam w tłumie braci Karnowskich, a przy opuszczaniu ul.Ikara Mariusza Kamińskiego.
Było bardzo dużo młodych twarzy, ludzie bardzo uprzejmi, widać było, że każdy wiedział po co przyszedł.
Bardzo miłym akcentem była gorąca kawa, którą można było całkowicie za darmo otrzymać w celu ogrzania się oraz pierniczek.
Podobno, tylko słyszałam, nie widziałam, były też kiełbaski i herbata. I PODOBNO zorganizowała to sąsiadka generała. Jak ktoś wie coś na ten temat - może sprostować.
Rozchodzić zaczęliśmy się po 1, powoli, sporo osób jeszcze zostało.
***
A teraz moje odczucia. Bardzo się cieszę, że tam poszłam. Nie zrobiłabym tego, gdyby nie prezydent Komorowski i jego upokarzające decyzje.
Bardzo się cieszę, że mogłam spotkać w takiej sytuacji tylu ludzi, których pracę szanuję i których podziwiam, choć nie zawsze się z nimi zgadzam.
Bardzo dziękuję, drodzy moi, za waszą obecnoć. Wy - znani, i wy - nieznani, WSPÓŁOBYWATELE kraju mojego.
I wy, którzy straciliście życie decyzją gen.Jaruzelskiego, chcę wierzyć, doczekacie się sprawiedliwości. I wasze rodziny.
P.S. A propos okrzyków.. Ja nie utożsamiam się ze wszystkimi, natomiast chyba jestem w stanie zrozumieć tych, którzy doprowadzeni do skraju emocji, niesprawiedliwością, podłością, takie okrzyki wznoszą.
Inne tematy w dziale Polityka
