Kolejny przykład ignorancji religijnej wśród dziennikarzy

Wczoraj w trzydziestą rocznicę wyboru Jana Pawła II na papieża obejrzałem główne wydanie Wiadomości w TVP 1. Zgodnie z moimi oczekiwaniami w dużej mierze zostały one poświęcone tej ważnej rocznicy – jednak poziom merytoryczny poszczególnych newsów i wypowiedzi stand-uperów był fatalny.

Generalnie miałem poczucie, jakbym oglądał informacje o jakimś wielkim człowieku, który niewiele ma wspólnego z wiarą. Pominięto zupełnie wymagania jakie stawiał papież-Polak. Zwrócono tylko uwagę na jedność, miłość, pojednanie, jakiego w powszechnej propagandzie oczekuje się od katolików. Po raz kolejny potwierdziło się wrażenie, że w Polsce – niby katolickim kraju – o wartościach związanych z wiarą otwarcie mówić nie można, bo to drażni ludzi (programy informacyjne robi się wszak w taki sposób, żeby jak najwięcej ludzi je oglądało – to zupełnie normalne). Zresztą kto ma robić newsy w duchu katolickim, jeśli dziennikarze sprawiają wrażenie religijnych ignorantów.

No bo właśnie… To wszystko dałoby się jeszcze przeboleć, gdyby nie bardzo poważne przekłamanie czy może raczej nadużycie, jakie znalazło się w wypowiedzi cenionego przeze mnie dotąd – zwłaszcza za relacje ze Stanów Zjednoczonych – Piotra Kraśki. Powiedział on mniej więcej coś takiego: Jan Paweł II zmienił obraz papiestwa, między innymi przez swoją wypowiedź tuż po wyborze. „Obowiązywał przecież dogmat o nieomylności papieża, a on powiedział: «Jeśli się pomylę, poprawcie mnie»”.

A co ma piernik do wiatraka? Przecież dogmat o nieomylności papieża dotyczy wyłącznie nauczania ex katedra. Z takim nauczaniem – według specjalistów – mamy u Jana Pawła II do czynienia wyłącznie w encyklice „Evangelium Vitae” we fragmentach dotyczących spędzania płodu czy eutanazji (tutaj zresztą też głosy są podzielone). A tekst papieski dotyczył w tym momencie potknięcia językowego. Można by wyjaśnić wypowiedź nowego wówczas papieża jako: «Jeśli się przejęzyczę poprawcie mnie». To nie ma absolutnie żadnego związku z dogmatem o nieomylności papieża.

Drugie niebezpieczeństwo wypowiedzi Kraśki to fakt, że wynikało z niej jakoby Jan Paweł II zniósł dogmat o nieomylności papieża. Chodzi mi głównie o użycie w tym kontekście czasu przeszłego i ukazania, jakoby papież postępował wbrew temu („Obowiązywał przecież dogmat o nieomylności papieża”).

Wypowiedź Kraśki jest więc fatalna z dwóch powodów: przyczynia się do utrzymywania stereotypu, że dogmat o nieomylności dotyczy wszystkich wypowiedzi papieża. Wówczas byłby to dogmat idiotyczny i nie dziwne, że prawie nikt nie mógłby się nań zgodzić. Sam kilka lat temu zszokowałem nieco młodsze koleżanki, gdy przedstawiłem im prawdziwy sens dogmatu – one dotąd były święcie przekonane o tym, że dotyczy on wszystkiego, co papież powie. Dziennikarz nie powinien szerzyć błędnych stereotypów.

Po drugie z wypowiedzi Kraśki wynikało, że taki idiotyczny dogmat dotyczący wszystkich wypowiedzi papieskich rzeczywiście istniał, ale zniósł go liberalny, zdroworozsądkowy Jan Paweł II. Nóż się w kieszeni otwiera… Trudna jest chrześcijańska miłość…