Załóżmy, że jakaś zamężna kobieta jest terroryzowana przez męża pijaka i idzie z tym problemem do np. proboszcza.
- Wiesz moja córko, to twój krzyż!- walnie jej duchowny.
Co powinna wówczas zrobić? Otóż poprosić, aby się księżulek odwrócił tyłem i dać mu takiego kopniaka w cztery, żeby wylądował na dzwonnicy. A dlaczego? Ano to prościzna. Krzyż nie jest źródłem grzechu. Natomiast jest tym zezwolenie, aby mąż- pijak ciągle ją lał- poprzez co popełnia ustawicznie zło. Negatywny wpływ na dzieci widzące takie okrucieństwo oraz oddziaływanie na ich późniejsze postawy w dorosłym życiu raczej nie wymaga dodatkowego komentarza. Ich potomstwo będzie miało szalone problemy, ażeby założyć normalną rodzinę.
Poza tym Bóg uczy nas miłości, ale mądrej, nie głupoty. Kocha się kogoś bezwarunkowo, no, ale już postępuje adekwatnie do jego zachowania. Mąż bije żonę, sam się wsadza do więzienia. Kobieta ma tylko wykonać telefon na policję.
Inną kwestią znęcania się jest dyktatura pracodawcy, który czuje się bezkarny i zniewala pracowników. Ci mają rodziny i siedzą cicho, gdyż boją się utracić źródła ich utrzymania. Jest to krzywda waląca nie tylko w jedną osobę, więc nie obowiązuje tu ewangeliczna zasada napominania w cztery oczy zapisana u Mateusza w rozdziale 18-tym, a brzmiąca: „Gdy brat twój zgrzeszy <przeciw tobie>, idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata.” Wyraźnie jest tu zapisane „przeciw tobie”, a nie „przeciw wielu”. Pracownik powinien mieć wówczas oparcie w swoim proboszczu, który ma obowiązek naśladować swojego Mistrza. A Jezus zasuwał bezkompromisowe teksty do takich faryzeuszy używając słów: „głupi, ślepi, obłudnicy, plemię żmijowe”. Niektórzy pracodawcy ustalają, na wzór tamtych, Jezusowi współczesnych, prawa nie do zniesienia. Robią nowej generacji niewolników. Jaskrawym przykładem jest kodeks Hammurabiego, ups, urzędnika w płońskim magistracie. Zniewala on i knebluje wszystkich, a Pietrasika czyni „bogiem”. Jakoś nie słychać larum z ambon?
- Niektórzy, wysocy urzędnicy w Płońsku są jak faryzeusze, to plemię żmijowe?
Jeśli proboszcz nie daje takiego przykładu, to i nie zadziwia, że w obronie wystawy pokazującej okrucieństwo aborcji wszystkie grupy religijne z parafii św. Maksymiliana wywaliły strusia (ten zwierzak jak ma dygoty, chowa głowę w piasek)- szkoda, że nie na asfalcie. Zastanawia, czy członkowie przeróżniastych grup religijnych nie popadli w samozadowolenie w wierze. Polega ono na tym, że ma mi być fajnie, a resztę mam tam, gdzie słońce nie dochodzi? Zwyczajowo nazywa się to pychą w wersji „Milczenie owiec”- siedzę jak trusia, aby się tylko nie narazić nikomu. Jest to beznadziejna wersja skarłowaciałego katolika, jakże odmienna od radości i odwagi prawdziwego pielgrzyma do Nieba.
- Ma to konsekwencje w naszym życiu: ogołocenie się z tak wielu małych i wielkich bożków, które mamy i w których się chronimy, w których poszukujemy i często pokładamy nasze bezpieczeństwo – kontynuował Franciszek. – Są to bożki, które często dobrze ukrywamy. Może to być ambicja, karierowiczostwo, smak sukcesu, stawianie siebie samego w centrum, skłonność do dominowania nad innymi, roszczenie, by być wyłącznymi panami naszego życia, jakiś grzech, do którego jesteśmy przywiązani i wiele innych. Dziś wieczorem chciałbym, aby w sercu każdego z nas zabrzmiało pytanie i abyśmy na nie szczerze odpowiedzieli: czy pomyślałem, jakiego w moim życiu mam ukrytego bożka, który przeszkadza mi adorować Pana? Adorować, to znaczy ogołacać się z naszych bożków, nawet tych najbardziej ukrytych, i wybierać Pana jako centrum, jako główną drogę naszego życia.
- W pełni podzielamy- redakcja.
Następna część nawiąże do tej i będzie nosiła tytuł: „Kazanie z jajem, czy jaja z kazania”.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
