Tegoroczne 93. Giro d'Italia było najciekawszym wielkim turem od kilkunastu lat. Złożyło się na to kilka czynników. Przede wszystkim bardzo ciekawie zaplanowano trasę. Na początek kolarze mieli do pokonania płaskie, ale bardzo trudne technicznie etapy w Holandii. Kraksami, które się na nich wydarzyły możnaby obdzielić kilka wyścigów. Później, już we Włoszech piekielnie trudny etap wytyczony częściowo po odcinkach szutrowych. Padający deszcz zamienił jednak nawierzchnię w spływające błoto. Następnie wspinaczka pod Terminillo, ekstremalna czasówka pod Kronplatz i wreszcie ostatnie górskie etapy pokonywane na zaśnieżonych przełęczach Alp.
W tegorocznym wyścigu było kilku faworytów. Jako głównych wymieniano Basso, Vinokurova, Evansa. Tymczasem w połowie imprezy spadli oni w klasyfikacji poza pierwszą dziesiątkę, na jednym z przespanych etapów tracąc do lidera około 10 minut. To sprawiło, że walka pomiędzy nimi o odzyskanie pozycji i nadrobienie straconego czasu trwała w zasadzie do ostatniego etapu, a różowa koszulka bardzo często zmieniała właściciela.
Dwaj Polacy z Liquigas - Sylwester Szmyd i Maciej Bodnar - pojechali rewelacyjnie, choć nie widać tego w klasyfikacji końcowej. To w dużej mierze dzięki ich pracy zwycięstwo w całym wyścigu odniósł Ivan Basso, a grupa zwyciężyła w klasyfikacji zespołowej. Szmyd jest w tej chwili jednym z najlepszych górali-pomocników w zawodowym peletonie i już wiadomo, że Liquigas przedłużyła z nim kontrakt o kolejne dwa lata. Mam nadzieję, że utrzyma świetną formę do sierpnia i wreszcie błyśnie w tegorocznym Tour de Pologne.
Giro było tym razem prawdziwym wyścigiem walki, pełnym śmiałych ucieczek. Bez kunktatorstwa, bez wożenia się na plecach kolegów. Było wyścigiem otwartym, bez przedwczesnych rozstrzygnięć, atrakcyjnym dla sprinterów i górali. Mam nadzieję, że lipcowa Wielka Pętla rozegrana zostanie na równie wysokim poziomie.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
