Model pustej Ziemi opisywano już w starożytności: Hades, Tartar , Nordycki Svartalfheim, żydowski Sheol. Później Platon, Edmond Halley, John Cleves Symmes, a następnie: William Reed, Marshall Gardner, a ostatnio Jan Lamprecht przedstawił swoje modele.
Ciekawym był opis wyprawy do wnętrza ziemi, którą przedstawił w książce Juliusz Verne. Niestety żadnych otworów do wnętrza nie może być.
Do niedawna uważano: Wewnętrzne jądro Ziemi jest kulą z litego żelaza mającą około 2400 km szerokości, podobnej wielkości jak księżyc...
Teorię o wielkim magnesie żelazno-niklowym, stanowiącym jądro ziemskie, odrzucono (metale te we wnętrzu Ziemi tracą właściwości magnetyczne). Obecnie obowiązuje teoria ruchów konwekcyjnych ciekłej części jądra, tzw. teoria dynama
Dziwnym wydaje się, że dzisiejsza nauka , superkomputery, naukowcy, tkwią uparcie w błędnych założeniach metalicznego, ciężkiego jądra Ziemi.
Zatem, czy jest możliwe puste wnętrze Ziemi i innych obiektów w przestrzeni kosmicznej?
Jak najbardziej, jest to naturalne i powszechne.
Na rys. 1 przedstawiam model budowy Ziemi bez deformacji z wpływów grawitacyjnych Słońca, Księżyca oraz bez szczegółów budowy płaszcza i skorupy (nieciągłości).
Wyróżniam cztery główne obszary z granicami:
A – od środka Ziemi o promieniu 1220 km.
B – 3480 km.
C – 5700 km.
D – 6378 km
Granicę – D nieco znamy, ponieważ jest powierzchnią Ziemi, graniczną między ciałem stałym, a gazową atmosferą.
Granica – C wyznacza największe wartości ciśnień jakie występują w całej kuli ziemskiej. Pozornie wydaje się, że największe ciśnienie (ścisk) powinno występować w środku Ziemi, natomiast z moich obliczeń wynika, że ciśnienie narasta tylko do głębokości ok. 700 km, aby stopniowo maleć wraz ze zbliżaniem się w kierunku środka Ziemi, do granicy - B.
Tu jest też najwyższe przyśpieszenie grawitacyjne Ziemi, które od tego momentu wraz ze zbliżaniem się w kierunku jądra Ziemi gwałtownie maleje, aż do granicy - B.
(wzrost sił grawitacji i ciśnienia występuje również między granicami B-A).
Granica – B jest „miejscem” gdzie grawitacja Ziemi ma najmniejszą wartość. Występuje tu równowaga wpływów otaczających mas. Tu możliwe są ogromne ruchy, tarcia, przepływy magnetyczne i wyzwalanie energii cieplnej.
Granica – A jest podobną do granicy D, jest strefą gdzie Ziemia w postaci stałej lub płynnej ma swoją wewnętrzną powierzchnię, i gdzie przechodzi w gazową atmosferę wewnętrzną.
Ziemia jest pusta, z gazową atmosferą w swoim jądrze.
Trudno dziś określić jaka temperatura i ciśnienie panuje w jądrze, choć wydaje się, że są wartościami stabilnymi i nie zagrażającymi w najmniejszym stopniu rozpadnięciu się kuli ziemskiej, a wręcz stabilizując ją. Szczególnie jest to ważne w granicy – B.
Dlaczego ciała niebieskie mają taką budowę?
Wynika to z oddziaływania sił grawitacyjnych, które decydują o takim rozłożeniu materii.
Dla każdej planety, proporcje pustego wnętrza, granic, będą podobne i bardzo regularne. Będą również różnice z powodu innych zewnętrznych oddziaływań i innych ilości różnych mas.
Sądzę, że Słońce jest jeszcze większą „wydmuszką”. Ciekawe też, że cały Układ Słoneczny jest obrazem, rozkładem grawitacyjnym, odzwierciedlającym rozkład mas i sił grawitacyjnych w Słońcu.
Należy zbadać pas planetoid, pomiędzy Marsem a Jowiszem powinna być równowaga grawitacyjna Układu Słonecznego i brak tu planety jest w pełni uzasadniony.
Skały kosmiczne i inne "bryły", które (np; są po rozpadzie) nie miały „okazji” na uformowanie się zgodnie z oddziaływaniami grawitacyjnymi, pozostają niezmienne w stanie z chwili rozpadu.
Coraz bardziej, moje wątpliwości wzbudza decydująca rola mas w tworzeniu sił grawitacji.
Pusta Ziemia nie jest wyjątkiem, a wręcz typowym, naturalnym przykładem.
