Kontynuuję zapowiedziane w pierwszym poście rozważania nad parateatrem. Jeśli nie ma jeszcze parateatrologii - to właśnie się tworzy. Zwłoka w opisie i przedstawieniu tej etiudy wynikła z przyczyn obiektywnych: dokumetacja od przyjaciół potrzebna do monografii lubelskiego parateatralnego "warsztatu" jeszcze nie nadeszła. Postanowiłem nie czekać i pisać. Oczywiście część bloga poświęcona parateatrowi nie będzie monografią "warsztatu" - teksty o nim, oraz o uniwersytecie Poszukiwań Teatru Narodów pod patronatem UNESCO w 1975 będą tylko wygodnym i potrzebym pretekstem do rozwijania teorii parateatru współcześnie.
1. Definicja etiudy parateatralnej
Etiuda parateatralna demonstruje (pokazuje) metodę parateatralną, ideę parateatru, jej sens i cel - pokazując samą siebie.
2. Definicja ćwiczenia parateatralnego
Celem ćwiczenia parateatralnego i metody przygotowania etiudy jest anulowanie ze sztuki parateatru własnych cech osobowości - mówiąc językiem xix wiecznej nauki, lub mówiąc językiem nowoczesnym - oduczenie organizmu przejawiania własnych sposobów zachowań takich jak: takie a nie inne codzienne używanie i ułożenie własnego ciała (charakterystyczny sposób zachowania), wyeliminowanie manieryczności, wyeliminowanie charakterystycznego dla siebie stylu mówienia (akcent, dykcje, powiedzonka, melodia słów) i innych charakterystycznych dla siebie zachowań nabytych przez naśladownictwo, wystudiowanych, wypracowanych przez siebie, etc.
Celem przygotowania etiudy jest maksymalny stopień perfekcji technicznej, gdyż etiuda jest całością samą w sobie - jest zamknięta, i z każdej strony oglądana musi zawsze zostać wykonana jako zamknięta. Etiuda wyrasta zawsze z ćwiczeń parateatralnych, nigdy nie ma nazwy. Jej autorzy dają jej tylko nazwy robocze, zrozumiałe tylko dla siebie lub dla zespołu.
3. Etiuda "Kruk": wprowadzenie, tekst, obraz (wygląd)
A oto moja etiuda o nazwie "kruk", która rozpoczynała parateatralny spektakl "warsztatu" lubelskiego w marcu 1976. Przygotowywałem ją 5 miesięcy w tajemnicy przez zespołem. Była wykonywana twarzą do publiczności w jogicznej stabilnej pozycji "kruk" (kakasana, bakasana) i zawierała jednocześnie recytację własną metodą mnemotechniczną - precyzyjnie, głośno i rytmicznie - pierwszych 20 wersów filozoficznego tekstu "Yogasutr" Patańdzialego w języku sanksryckim:
atha patanjalayogasutrani
prathamah samdhipadayah
athayoganuśasanam
yogaś cittavrtiinirodhah
tada drastuh svarupe vasthanam
vrttisarupyam itaratra
vrttayah pancatayah klistaklistah
pramanaviparyayavikalpanidradrasmrtayah
pratyaksanumanagamah pramanani
viparyayo mithyajnanam atadrupapratistham
śabdajnananupati vastuśunyo vikalpah
abhavapratyayalambana
anubhutavisayasampramosah smrtih
abhyasavairagyabhyam tannirodhah
tatra sthitau yatno bhyasah
sa tu dirghakalanairantaryasatkarasevito drhabhubhih
drstanusravikavisayavitrsnasyaa vaśikarasamjna vairagyam
tatparam purusakhyater gunavaitrsnyam
vitarkaviciaranandasmitarupanugamat smaprajnatah
viramapratyayabhyasapurvah samskaraśeso nyah
bhavapratyayo viehaprakrtilayanam
sraddhaviryasmrtisamadhiprajnapurvaka itaresam.
Link do wyglądu pozycji "kruk":
http://www.yogacards.com/yoga-postures-2/Bakasana-Crane-pose.html
http://www.yogajournal.com/practice/1159
Nota bibliograficzna do użytego tektu:
"Klasyczna joga indyjska. Jogasutry przypisywane Patandzialemu i Jogabhaszja czyli komentarz do Jogasutr przypisywany Wjasie" [1986] Przełożył z sanskrytu, opatrzył przypisami, napisał wstęp, posłowie oraz ułożył słownik terminów Leon Cyboran: PWN Warszawa, 4-23.
UWAGA: etiudę przygotowywałem według przekładu L. Cyborana wcześniejszego, którego uczył mnie na jego polecenie student L. Cyborana , mój wspaniały przyjaciel Marek Skubisz.
W następnym poście - lub w odpowiedzi na pytania czytelników - będę opisywał dokładnie wszystkie poszczególne metody przygotowywania etiudy.
Inne tematy w dziale Kultura
