Żeby tworzyć trzeba być elastycznym, otwartym na różne rozwinięcia. Trzeba próbkować odpowiedzi, szukać tej, która nie skrzypi niezgodą. Nie istniej idealny utwór bez podejmowania różnych próbek tekstu, nie mamy idealnych umysłów, które kreują bezbłędnie, mądrze i zgodnie z kanonami estetyki. My jesteśmy tylko poszukiwaczami znaczeń, poszukiwaczami formy.
Z kamienia nieobrobionego wyłaniamy postać, którą modelujemy zgodnie z wrażliwością i wiedzą. Pojawiające się w świadomości skojarzenia nie są idealne, spośród pojawiających się wielu wybieramy najlepsze.
Stąd konieczna elastyczność, by pojawiło się wiele różnorodnych skojarzeń, wyłamujących się ze schematu. Nawet gdy odkryjemy nowe, stracimy je, gdy nie potrafimy nazwać tego w odmienny sposób. Odkrywca potrzebuje elastyczności w formowaniu znaczeń, by z wielu przybliżeń wybrać to najbliższe.
Elastyczność myślenia można trenować czytając wymykającą się realności poezję, czy tworząc wiersze, w których zaskakujące metafory i połączenia odznaczają się świeżością ujęcia.
Dlaczego nierealne, odleciane metafory są przydatne odkrywcy? Otóż jesteśmy przywiązani do swoich scenariuszy myślenia, poruszamy się w obrębie znanych definicji, umysł nie jest wytrenowany, by wykraczać poza schemat. Nowe wymaga nowej definicji, która nie istnieje w naszych zasobach. Stąd zdolność kreacji jest niezbędna. Bez elastyczności będziemy widzieli tylko znane relacje, to co nieoczekiwane umknie z pola uwagi.
Pamiętaj pojawiające się skojarzenia czerpią tylko ze znanego, to twórczość kreuje nowe.
