Po drugiej stronie ... szczytu.

Tomasz Adamek przegrał na punkty z W. Głazkowem, co prawdopodobnie bezpowrotnie oddala go od kolejnej walki o mistrzostwo świata w boksie. Polak, boksujący od jakiegoś czasu w wadze ciężkiej - nie jest jednak naturalnym zawodnikiem tej kategorii. Nie posiada nokautującego ciosu, którym mógłby zmienić losy pojedynku, gdy ten nie układa się po jego myśli - każde zwycięstwo musi " wyboksować ". A pokonywanie  rywali - często większych i silniejszych ( i niejednokrotnie... młodszych )  - przychodzi z wiekiem coraz trudniej. Niełatwo też bazować na szybkości zawodnikowi zbliżającemu się do czterdziestki ( choć w przypadku Adamka to jeszcze dwa lata ). Trudno powiedzieć, czy porażka z Głazkowem oznacza koniec zawodowej kariery dla Polaka, decyzja będzie należała do samego zawodnika. Ale jakąkolwiek Adamek podejmie - był/jest  bez wątpienia jednym z naszych najlepszych pięściarzy zawodowych w historii. Zaczynał od boksowania w kategorii półciężkiej ( choć na amatorskich ringach walczył jeszcze w wadze średniej ). Toczył w niej niezapomniane boje m.in. z Australijczykiem Briggsem  - w ich pierwszym pojedynku o pas mistrza świata Adamek zwyciężył na punkty, walcząc nie tylko z przeciwnikiem, ale i z ogromnym bólem złamanego nosa, którego rywal  nie oszczędzał do końca 12 - rundowej potyczki. Inna znana batalia Adamka w wadze półciężkiej miała miejsce w Niemczech. Pokonał w niej przez nokaut faworyta gospodarzy - Ullricha. Był to najpewniejszy sposób na wygraną, bo nie jest tajemnicą, że wygrać na punkty walkę mistrzowską z bokserem niemieckim na jego ringu to rzecz niemal ... niewykonalna. Sędziowanie często pozostawia tam wiele do życzenia. Po jakimś czasie Adamek zaczął mieć kłopoty z utrzymaniem limitu wagowego kategorii półciężkiej ( stąd ponoć pierwsza przegrana w karierze - z Dawsonem )  i przeniósł się wagę wyżej. W cruiser ( lub inaczej junior ciężkiej ) przebojem wdarł się do czołówki, odprawiając przed czasem byłego czempiona - O. Bella, by następnie w walce o mistrzostwo świata wypunktować S. Cunninghama. Był to niesamowity bój, w którym Adamek 3 - krotnie posyłał rywala na deski, ten jednak za każdym razem wstawał i do samego końca pojedynku nie zamierzał oddawać mistrzowskiego pasa. W kolejnej potyczce Polak znokautował niebezpiecznego J. Banksa ( dziś czołowego zawodnika wagi ciężkiej i trenera ... W. Kliczki ), ale zwycięstwo nie przyszło łatwo. I później przenosiny do królewskiej kategorii, gdzie pieniądze i bokserska sława są największe. Tu  Adamek najpierw rozbił A. Gołotę ( który wtedy nie prezentował już dawnej klasy - po części przez kontuzje ), by po jakimś czasie wypunktować groźnego C. Arreolę. I to było chyba najcenniejsze zwycięstwo Polaka w najcięższej kategorii, dające mu szansę walki o kolejne mistrzostwo świata ( a  Arreola zresztą wkrótce zawalczy z B. Stivernem o mistrzowski pas pozostawiony przez  V. Kliczkę - i jeśli Meksykanin wygra to być może ... zechce za jakiś czas dać rewanż Adamkowi za wyrównany bój sprzed kilku lat ...). W niej jednak starszy z braci Kliczko pokazał naszemu wojownikowi dobitnie, jak duża jest różnica między najlepszymi w wadze ciężkiej Ukraińcami a całą resztą bokserskiej stawki. Po tym zdecydowanie przegranym pojedynku Tomasz Adamek pokonał na punkty m.in. Chambersa i w rewanżowej walce Cunninghama, ale obydwa te werdykty były co najmniej dyskusyjne ( do tego Chambers walczył przez większą część walki z kontuzją prawej ręki, nie zadając nią praktycznie ciosów ). Wydawało się, że wszystko co najlepsze w boksie Polak ma już za sobą. I niestety przegrana potyczka z Głazkowem zdaje się to potwierdzać. Jednak  bez względu na to, czy był to ostatni pojedynek Tomasza Adamka na zawodowym ringu czy nie - wielki szacunek dla popularnego " Górala " za to, co osiągnął w boksie. Bo można go lubić lub nie, ale doceniać - po prostu wypada.