Na sztandarach można wypisywać rozmaite hasła – ale słowa nie znaczą wiele wobec czynów.
Jako pamiątki z podróży przywożę – zamiast magnesów, pocztówek lub koszulek – szaliki klubów piłkarskich. Będąc pewien czas temu w Gdańsku zakupiłem więc szalik Lechii Gdańsk. Transakcji dokonywałem akurat w pewnym pośpiechu i dopiero później obejrzałem dokładnie, czym okrywają się gdański kibice.
I tu czekało mnie zaskoczenie. Oto na krańcach szalika Lechii (oczywiście nie jest to jedyny wzór) wyhaftowano polskiego białego orła oraz hasło: Bóg, Honor, Ojczyzna. Gdyby nie zielony kolor, wyglądałoby to na szalik reprezentacji kraju – chociaż nawet na nich nie umieszcza się przecież tak górnolotnych haseł.
Jak jednak wiemy, kibice lubią narodowy patos. Fani Legii Warszawa na rocznicę Powstania przygotowują odpowiednie transparenty. Kibice stołecznej Polonii ozdobili mur stadionu powstańczymi muralami. Na trybunach we Wrocławiu króluje symbolika Solidarności Walczącej, a w Krakowie hymnem fanów Wisły jest patriotyczna przyśpiewka "Jak długo na Wawelu".
Kibice wszystkich piłkarskich klubów, jak Polska długa i szeroka, uważają się za patriotów. Lecz podniosłe pieśni, transparenty i hasła nie przeszkadzają im w zwykłej działalności, czyli w ubliżaniu przeciwnikom i toczeniu bijatyk na stadionach oraz poza nimi. Np. w Krakowie niemal po każdym weekendzie znajdowane są martwe ofiary porachunków kibiców-patriotów z Wisły i Cracovii.
Pojawia się więc pytanie: w jaki to kraj, w jaki naród wierzą szalikowcy? Najwyraźniej dla Wisły Polska jest ok, ale bez Cracovii – i odwrotnie. Nad morzem patrioci z Lechii nienawidzą patriotów z Arki. Zaś w stolicy potomkowie powstańców z Łazienkowskiej idą ciąć maczetami tych z Konwiktorskiej. I wszystko to pod hasłem Bóg, Honor, Ojczyzna.
Patrząc na to nie trudno odnieść wrażenie, że do pewnych spraw lepiej jednak Boga nie mieszać. A i na Honor oraz Ojczyznę warto powoływać się z umiarem.
Inne tematy w dziale Polityka
