Koniecznym wydaje się przemyślenie nowego, całościowego modelu także polityki społecznej, w tym pomocy społecznej, by ta mogła być bardziej uwspólniotowiona, usieciowiona, oparta na modelu opartym na racjonalnych założeniach, w tym założeniu, że tzw. klient pomocy społecznej nie może być postrzegany i traktowany jak przedmiot oddziaływania paternalistycznej, a bywa panoptycznej pomocy społecznej, a ponadto, że żadna władza, żaden ekspert, specjalista nie zastąpi mądrości osób połączonych rozmową na interesujący ich temat.
Odnieść można wrażenie, że dziś mądrość czmycha przed terroryzmem głupoty – mądrości orebur.
Terroryzm głupoty uniemożliwia wielu szukanie odpowiedzi na fundamentalne pytania, w tym jakie są wartości wokół których zamierzamy organizować społeczność, społeczeństwo, w tym pomoc społeczną. Nie sprzyja to szukaniu odpowiedzi na pytanie co jest prawdą, a co kłamstwem, godnością, a niegodziwością, co zwiększa skłonność do kłamania i ulegania propagandzie, istotnie zaburza siłę ludzi mądrych orebur w zbiorowościach, etc. W czas dominacji głupoty, która zwykle jest obrzydliwa, wyprana z zasad moralnych, rośnie liczba „rwaczy” robiących na tym co wspólne prywatne interesa, co nie chroni tych osób przed niepewnością, zaburzeniami psychicznymi, ale co gorsze – nie chroni przed aspołecznymi zachowaniami. Ba, terroryzm głupawy nawet zachęca osoby mądre orebur do takich zachowań.
Jan Kochanowski – Pieśni, Księgi wtóre, Pieśń 5
„Cieszy mię ten rym: "Polak mądry po szkodzie";
Lecz jeśli prawda i z tego nas zbodzie,
Nową przypowieść Polak sobie kupi,
Że i przed szkodą, i po szkodzie głupi.”
Inni nauczyli się, iż procedura daje znacząco większe możliwości unikania dawniej popełnionych błędów niż cechująca wielu z nas improwizacja.
Piotr Stankiewicz w swoim zbiorze esejów „21 polskich grzechów głównych” pisze m.in., iż „…improwizacja przestaje być tupolewiczną koniecznością chwili, a staje się improwizacją z góry zaplanowaną”. str. 91
