Dzisiaj mija 64 rocznica zamordowania pułkownika Jerzego Brońskiego
Pułkownik Jerzy Broński , syn Platona i Ireny z Glasbergów, ur. 30 sierpnia 1906 w Nowej Czartorii, pow. Żytomierz został zamordowany dnia 14 grudnia 1948 w Warszawie, w więzieniu mokotowskim.
Przed wojną ukończył Politechnikę Warszawską, a następnie Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu.
We wrześniu 1939 ewakuował fabrykę broni z Warszawy do Brześcia Litewskiego. Potem powrócił do Warszawy, podjął pracę nauczyciela, a po zamknięciu szkoły przez Niemców pracował w Polskim Czerwonym Krzyżu.
W okresie okupacji niemieckiej należał do AK, wykładał w tajnej podchorążówce, kierował warsztatem produkującym broń.
Walczył w Powstaniu Warszawskim, na Starówce, skąd kanałami przedostał się do Śródmieścia.
W 1945 wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego. Został mianowany szefem Departamentu Kwaterunkowo-Budowlanego MON, w stopniu pułkownika. Był jednym z twórców Wojskowego Przedsiębiorstwa Budowlanego.
23 lutego 1948 w czasie podróży służbowej do Wrocławia został aresztowany i oskarżony o „systematyczne sabotowanie działalności Departamentu Kwaterunkowo-Budowlanego MON na odcinku budowlanym, ze szkodą dla obronności państwa i o stworzenie monopolu na dostawy prywatne dla wojska”.
Został osądzony w tzw. sprawie kwatermistrzowskiej (S.3292) przed NSW w Warszawie razem z Janem Czeredysem, Stefanem Długołęckim, Feliksem Stroińskim i Feliksem Sztompką. 3 grudnia 1948 został skazany wraz ze współpodsądnymi na podst. 3 §2 Dekr.13.06.1946 na karę śmierci. Wyrok został wykonany 14 grudnia 1948.
Dokładne miejsce pochówku jest nieznane. Grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Wojskowym w Kwaterze "na Łączce".
Źródło:
Niewinnie Straceni..., s. 16 (il.); M. Szejnert, Śród żywych duchów..., wg indeksu; „Wokanda” 1990, nr 11 (listy), nr 19 (listy); Materiały przekazane przez żonę płk. Jerzego Brońskiego Czesławę Brońską z Warszawy (w zbiorach autora).
Cześć Jego Pamięci
