Przyznaję się bez bicia, że mam konto na facebooku, ale to w sumie w obecnych czasach taki sam wstyd, jak posiadanie telefonu komórkowego, więc wybaczam sobie z marszu. Nie chcę też oceniać tego medium jako przyczynek oddalenia społecznego, zaniku więzi, "umechanicznienia" kontaktów i w tym kontekście się do tego odnosić, bo bym zwyczajnie zgrzeszyła. Narzędzie jest ewidentnie przydatne w sprawach wszelakich, choć oczywiście bywa niebezpieczne dla uzależnionych i/lub stanowi tygiel wstawiania i rozpowszechniania rzeczy durnych, ale oczywistym jest, że przez ludzi durnych, więc gdyby to miała być ściana kamienicy, to też jakiś idiota napisałby idiotyzm. Takie życie.
Zastanawia mnie jednak coś innego i ta myśl wzmaga mi się zwłaszcza w czasie wszelakich czasów wolnych, czyli ferii zimowych czy letnich wakacji.
Weźmy taką zimę jako przykład... Wyjeżdża taki/taka X w góry (nasze lub obce), by poszusować, wypić grzańca, poleżeć brzuchem do góry, kupić oscypka, pobawić się z przyjaciółmi, dopieścić dzieci zaniedbane przez całoroczny bieg zawodowy i co? Co 12 minut wskakują od tego/tej X na fb zdjęcia w postaci "wsiadam na wyciąg", "słońce nad szczytami", "ja i wiewiórka", "odpoczywamy w karczmie", "droga na Szrenicę", "gramy w karty", "wieczór w dolinie", "Alpy jak malowane", "góral z ciupagą"...
To musi być strasznie męczące przecież. Weź tu człowieku ściągaj te rękawice, wyzwalaj się z kijków, szukaj telefonu w zakamarkach tajemnych kieszeni kurtki narciarskiej, fotografuj, loguj się, wpisuj komentarz, wysyłaj, sprawdzaj komentarze, odpowiadaj, polubiaj... I jeszcze nie zgub człowieku telefonu, bo za kolejne naście minut trzeba przesłać kolejny raport z kolejki do kolejki.
Bardzo szanuję tę chęć dzielenia się swoim szczęściem, ale jakoś tak mam wrażenie, że otrzymując co chwilę te relacje jestem bardziej zmęczona, niż po pokonaniu Kasprowego (pod górę).
Inne tematy w dziale Rozmaitości
