Takie było stanowisko polskiego rządu w 2017 roku, gdy Ukraina broniła Donbasu jak własnej niepodległości. Najpierw wyraził je w rozmowie z Prezydentem Poroszenką Jarosław Kaczyński – w lutym, a potem powtórzył min. spraw zagranicznych, Witold Waszczykowski – w lipcu (Walenty Baluk – „Sprawy Międzynarodowe” 1/2018). Wtedy ambasador Ukrainy zareagował: „chciałbym napluć Polakom w twarz za taką wypowiedź”.
Dziś ten sam rząd występuje w roli ambasadora Ukrainy w sprawie jej przystąpienia do UE, wszyscy zgodnym chórem wznoszą bojowy okrzyk „Sława Ukrainie!”, a przed chwilą Witold Waszczykowski w telewizji publicznej rozważał możliwości jak najszybszego dokonania akcesji naszego wschodniego sąsiada do struktur europejskich. I to wszystko dzieje się w roku 2022, który na Ukrainie został ogłoszony rokiem Bandery.
Nie będzie więc Kijów pluł nam w twarz. Tak jak mamy w zwyczaju, sami to zrobimy, zdradzając pamięć pomordowanych przez bandy UPA Polaków, dla których ostatnie słowa, jakie słyszeli, brzmiały właśnie: „Sława Ukrainie!” Wypowiadanie tych słów przez Polaków, nawet w obecnej sytuacji, oznacza nie tylko poparcie dla dzisiejszej Ukrainy, ale też wyparcie własnej przeszłości.
