Oto kilka przykładów zakwalifikowanych ostatnio do sfinansowania projektów badawczych w Narodowym Centrum Nauki:
Okno w głąb czasu. Studnia i jej znaczenie w przestrzeni osadniczej środkowoeuropejskich społeczeństw schyłku starożytności - na kwotę 454 204 zł
Wina greckie w starożytnej Italii: konsumpcja, dystrybucja oraz aspekty społeczne i ekonomiczne - na kwotę 468 tys.
Rola działaczy i organizacji sportowych w budowaniu palestyńskiej państwowości - na kwotę 468 000 zł.
Pamięć (o) przemocy. Kulturowa historia kobiet w serbskim i chorwackim dyskursie historycznym i literackim w XX wieku - na 448 100 zł.
Potrzeba poczucia sensu - wyznaczniki i konsekwencje - na 468 000 zł.
Sandwiczowa teoria wiedzy - za 208 520 zł
Język osiemnastowiecznych amerykańskich kazań kolonialnych. Analiza retoryczna i stylometryczna - za 139 002 zł
Nie chce mi się więcej przeklejać. Dodać jednak muszę dwie uwagi do tego pomieszania z poplątaniem.
Kilka razy poproszono mnie otóż o zrecenzowanie wniosków do NCN (już tego nie robią, zgadnijcie dlaczego). Znakomity projekt, wybitnego historyka, który oceniłem bardzo wysoko - nie został skierowany do finansowania. Inny natomiast (zbiorowy) projekt, w mojej opinii bardzo średni i mało przekonujący, finansowanie uzyskał. Przypuszcza że głównie dlatego, iż autorzy wykazali się publikcjami w zachodnich periodykach. To teraz bardzo dużo znaczy.
I uwaga druga. Mój Instytut Zachodni, w chwili przejęcia władzy przez PO czołowa placówka naukowa zajmująca się (i to od 1945 r.) sprawami niemieckimi, otrzymał na rok 2015 na działalność 870 tys. zł. Trzy razy mniej niż w 2010 r. Dr hab. zarabia dziś tam połowę tego, co w 2010 - niewiele ponad 1300 zł, a profesor tytularny - ok. 1580 zł. Gdy zaś kilkoro z nas podjęło w tej sytuacji pracę na uczelni, wiceminister nauki zaczął nam to wytykać.
Dziękuję Ci, Platformo Obywatelska. W wyborach październikowych życzę Ci wszystkiego najgorszego.
