Czy rząd wprowadzi obowiązkowe szczepienie przeciw Covid-19?

W związku z informacją, że Polska chce przystąpić do unijnego programu zakupu szczepionek przeciw Covid-19
https://wpolityce.pl/spoleczenstwo/512933-rzad-chce-przystapic-do-porozumienia-wsszczepionek-na-covid

powstaje pytanie co z zakupionymi szczepionkami rząd zrobi?
Czy udostępni nieodpłatnie szczepionkę obywatelom i każdy będzie mógł się zaszczepić dobrowolnie, czy wprowadzi obowiązek szczepienia?

Bo choć różni przedstawiciele rządu publicznie twierdzą, że są za pełną dobrowolnością, to rząd do zmuszenia obywateli do zaszczepienia prawo ma i co więcej, w celu wyegzekwowania tego prawa może nawet zastosować środki przymusu bezpośredniego i pozbawić obywatela na krótki okres wolności.

Prawo rządu do zmuszenia obywateli do zaszczepienia, a wobec opornych użycia środków przymusu bezpośredniego zostało zapisane w ustawie z dnia 5 grudnia 2008 roku
o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi
(dokładnie tej samej na podstawie której rząd wydaje obecnie rozporządzenia)
https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/download.xsp/WDU20082341570/U/D20081570Lj.pdf

Art 5.1 ust. 1ust.2 punkt „b” :
Osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane na zasadach określonych w ustawie do poddawania się szczepieniom ochronnym

Z kolei w art 17 czytamy :
Art. 17. 1. Osoby, określone na podstawie ust. 10 pkt 2, są obowiązane do poddawania się szczepieniom ochronnym przeciw chorobom zakaźnym określonym na podstawie ust. 10 pkt 1, zwanym dalej „obowiązkowymi szczepieniami ochronnymi”
W wymienionych ust 10 pkt 1 i pkt 2 są lista chorób i wykaz
grup objętych obowiązkiem szczepienia, które to minister zdrowia – jeśli uzna to za konieczne- może dowolnie zmieniać i rozszerzać.

I ostatecznie w art. 36 możemy przeczytać do czego rząd ma prawo, gdy obywatel nie zechce się poddać szczepieniu :
Art. 36. 1. Wobec osoby, która nie poddaje się obowiązkowi szczepienia, badaniom sanitarno-epidemiologicznym, zabiegom sanitarnym, kwarantannie lub izolacji obowiązkowej hospitalizacji, a u której podejrzewa się lub rozpoznano chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną, stanowiącą bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub życia innych osób, może być zastosowany środek przymusu bezpośredniego polegający na przytrzymywaniu, unieruchomieniu lub przymusowym podaniu leków. 2. O zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego decyduje lekarz lub felczer, który określa rodzaj zastosowanego środka przymusu bezpośredniego oraz osobiście nadzoruje jego wykonanie przez osoby wykonujące zawody medyczne. Każdy przypadek zastosowania środka przymusu bezpośredniego odnotowuje się w dokumentacji medycznej. 3. Lekarz lub felczer może zwrócić się do Policji, Straży Granicznej lub Żandarmerii Wojskowej o pomoc w zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego. Udzielenie pomocy następuje pod warunkiem wyposażenia funkcjonariuszy lub żołnierzy w środki chroniące przed chorobami zakaźnymi przez tego lekarza lub felczera. 4. Przed zastosowaniem środka przymusu bezpośredniego uprzedza się o tym osobę, wobec której środek przymusu bezpośredniego ma być zastosowany, i fakt ten odnotowuje się w dokumentacji medycznej. Przy wyborze środka przymusu bezpośredniego należy wybierać środek możliwie dla tej osoby najmniej uciążliwy, a przy stosowaniu środka przymusu bezpośredniego należy zachować szczególną ostrożność i dbałość o dobro tej osoby. 5. Przymus bezpośredni polegający na unieruchomieniu może być stosowany nie dłużej niż 4 godziny. W razie potrzeby stosowanie tego przymusu może być przedłużone na następne okresy 6-godzinne, przy czym nie dłużej niż 24 godziny łącznie. 6. Przytrzymywanie jest doraźnym, krótkotrwałym unieruchomieniem osoby z użyciem siły fizycznej. 7. Unieruchomienie jest dłużej trwającym obezwładnieniem osoby z użyciem pasów, uchwytów, prześcieradeł lub kaftana bezpieczeństwa. 8. Przymusowe podanie leku jest doraźnym lub przewidzianym w planie postępowania leczniczego wprowadzeniem leków do organizmu osoby – bez jej zgody.