11 września. To już osiemnasta rocznica ataku na World Trade Center. Na portalach przedruki wspomnień Ryszarda Szurkowskiego, który w zamachu stracił syna. W wierszach tekstu ból, żal... Między wierszami poczucie winy - przegadali całą noc, po przylocie był zmęczony i poszedł do WTC nie w poniedziałek lecz we wtorek. Zbieg okoliczności mimo feralnej decyzji mógł uratować mu życie, ale na przeszkodzie stanęła pomoc kochanej osoby... Trudno się oprzeć poczuciu jakiegoś fatum, ale jednocześnie cały czas ma się wrażenie, że gdyby, gdyby, gdyby... Że wszystko by się zmieniło.
Gdzieś tam wisi nad nami to "gdyby". Zaczyna się pierwszego sierpnia. Gdyby Powstanie nie wybuchło, nic złego by się nie stało. Wszyscy by żyli długo i szczęśliwie. Potem 1 września. Gdybyśmy zamiast okrętów kupili czołgi, gdybyśmy sprzymierzyli się z Niemcami, nic złego by się nie stało. Wszyscy by żyli długo i szczęśliwie. 11 września i znów to nieznośne "gdyby" kołaczące między wierszami wspomnień zbolałego ojca - gdyby tak długo wtedy nie rozmawiali...
Poruszyła mnie opowieść R. Szurkowskiego. Opowieść człowieka, który dostał od losu dar. Wielki dar - dana mu była długa, nocna rozmowa i pożegnanie z synem. Wielu z tych, którzy stracili tam bliskich, nie dostało aż tyle. Rozpacz nakazała mu odrzucić ten dar. To, w czym znaleźć mógł ukojenie, stało się źródłem dodatkowego bólu.
Każdy ma swoje "gdyby". Decyzję, która początkowo wydawała się dobra, ale przyniosła fatalne skutki. I zwykle nam się wydaje... Ba! jesteśmy święcie przekonani, że gdyby ta decyzja była inna, wszystko zakończyłoby się inaczej. Lepiej. A to wcale nie musi być prawdą. Jak wszystkie drogi prowadziły kiedyś do Rzymu, tak wszystkie ścieżki naszych wyborów mogą prowadzić do tego samego punktu końcowego. Rozdroże, które mogłoby odmienić los, może po prostu być w innym miejscu czasoprzestrzeni.
