Zrozumieć grawitację. Albo: "Czy konie mnie słyszą?"

Panie Redaktorze, do 'Nauki' proszę! (dziękuję).

Motto (z Wieszcza Wojciecha M.) :

"Słów kilka w sprawie grupy facetów chcę tu wyglosić

lecz zacząć muszę nie od konkretów, lecz od przeprosin.

Skruszon szalenie o przebaczenie pokornie proszę,

że troszkę pieprzna będzie balladka, którą wygłoszę,"

Wstępnie chciałem dać inny podtytuł w notki tytule, ale refleksja mnie dopadła, ze dosłowności zawężają pole rażenia humoru, stąd zmieniłem nieco zamiary i do cytatu z niezapomnianego Wieszcza Wojciecha M. dorzucę cytat z kultowego i równie niezapomnianego filmu.

Jest we fizyce 'tyn trynd', niektórzy mawiają trend, a ja to bym nawet nazwał 'trąd'.

No może 'trąd' to przesada kurde..., powiedzmy 'trądzik', żeby nie wyolbrzymiać problemu, chociaż jest on dość fundamentalny, i jako taki powinien zostać wyciśnięty, jak każdy wyprysk młodzieńczy tak dogłębnie, że aż na lustro bryzgnie. Chociaż przyznam szczerze, że nie jestem do końca pewny,  czy to jest tylko trądzik, czy też już ospa w dalekim stadium posunięta. Bo tych wyprysków dużo jakoś się robi i to w wielu ważnych miejscach na ogólnie dość zdrowym ciele fizyki.

Otóż jest dość pokaźna grupa fizyków (i nie tylko), którzy w ich nieco opacznym rozumieniu samej istoty siły grawitacji, z uporem lepszej zaiste godnym sprawy, powtarzają od dawna kolejnym rocznikom studentów (i ...tek) fizyki, że Ziemia w  geście 'zaprzyjaźnionych, sąsiedzkich ciał' (prawie jak w akademiku) przekazuje jej moment obrotowy (spin) do momentu orbitalnego Księżyca. A miałoby się to odbywać przez fakt, że Księżyc odkształca nieco Ziemię, a to jej odkształcenie spowodowane Księżycem właśnie  'pociąga' Księżyc coraz dalej od Ziemi na jego orbicie.

Znaczy kauzalna głupota i nie bardzo wiadomo, kto i jak zdesperowany jako pierwszy na to wpadł (Zakład, że Deda zaraz znajdzie?). Bo teraz to się na pewno sam nikt nie przyzna, jako że fizycy nie są zbyt wyrywni w przyznawaniu się do głupot, które wydzielili.  Bo całe to rozumowanie jest przekalkowaną opowieścią Barona Münchausena, który to w krytycznej sytuacji ciągnąc się za własną czuprynę wyciągnął się rzekomo wraz koniem z bagna.

Kiedyś na ten temat jakieś teksty już pisałem. Tu i ówdzie w komentarzach kujnąłem. Pan Paweł Artymowicz (i SNAFU chyba też) odgrażali się nawet, że oni kiedyś napiszą taką notkę o tym Księżycu, że 'o Jezu...' Nie żebym miał pretensje, Panie Pawle, bo ponad te śmieszne 'brzuszki Ziemi' pewnie byś się Pan też nie wzniósł, "bo układ taki" (Wojciech M. 'Lubię wrony'). Wszyscy jesteśmy zalatani.

I tak oto ze wzrokiem wbitym w studenta (i ...tki?) wykładowcy powtarzają bezrefleksyjnie ten numer Münchausena kolejnym rocznikom studentów (i ...dentek) fizyki. A w jakie części ciała u studentek ten wzrok wykładowców często się wbija przemilczę lepiej tutaj, by nie podpaść wojującym feministkom. (tutaj pozdrawiam Zosię Samosię!)

I w tym momencie muszę się uderzyć z hukiem we własną moją pierś! Tak jest,  ja też zawiodłem, zbłądziłem!!!

Zawiodłem myślenie logiczne, zawiodłem ostrożność w czytaniu nieswoich tekstów, zawiodłem na całej linii!  Uwierzyłem w drukowane! A w drukowane można przecież wierzyć tylko na banknotach, ale i to nie zawsze!

Ale to drukowane napisał nie byle kto, ale profesor, a i nie byle jaki, z Niemiec on był (zachodnich!)  i pisał ten profesor. I po niemiecku pisał (Niemiec w końcu był). I ja mu naiwny uwierzyłem! Uwierzyłem, ale co ma wiara do fizyki? W zasadzie nie powinna nic mieć..., chyba.

A ja uwierzyłem, jak nie przymierzając ta 'do rany przyłóż' Ciotka Matylda.

Ja durny uwierzyłem, ze profesor Rudolf Kippenhahn, co z Niemiec jest (zachodnich!), że on wie co pisze.