NUPOLE (12)

Nupolis, 21.09.19.. . Mieszkanie Klary i Tomasza Penar.

 

Zesztywniała, ledwie ją dotknął, lecz tylko na moment. Przezwyciężając odruch, przywarła do niego całym nagim ciałem, sztucznie i niezdarnie. Czuł to, lecz narastające od miesięcy pożądanie zagłuszało wszystko. Objął ją mocniej, aż do bólu. Ręce błądziły po plecach z hamowaną niecierpliwością, zataczając coraz większe kręgi, docierały ku wypukłościom pośladków. Oddychała chrapliwie. Kiedy poczuła między udami szorstkie opuszki palców męskiej dłoni, zaczęła dygotać. Z początku było to nieznaczne mrowienie, lecz szybko przeszło w febryczną drgawkę. Odbierał ją, przytulony całym ciałem. Czuł, jak walczy z sobą, nieruchoma, cała zwrócona ku sobie i prędzej od niej wiedział, że przegra. W nagłym porywie wściekłości oderwał się od niej, odwrócił na drugi bok, zakrywając głowę poduszką. Przez chwilę w pokoju słychać było tylko szybkie oddechy oraz przebijające się przez nie od czasu do czasu tykanie ściennego zegara. Potem usłyszał słabe pociąganie nosem i już wiedział, że płacze. Odkrył głowę, usiadł, wodząc na oślep ręką po blacie stolika nocnego w poszukiwaniu papierosów. Znalazł je, zapalił. Przy chybotliwym świetle zapalniczki kątem oka dostrzegł, że Klara siedzi zgarbiona, z głową wtuloną w kolana. Trącił ją, wyciągając paczkę, lecz nie zareagowała. Włączył lampkę nocną i palił, zaciągając się raz po raz z jakąś wściekłą determinacją.

- Coś musimy z tym zrobić - mruknął wreszcie. - To nie może dłużej tak trwać.

Pochlipywała cicho.

- Nie rozumiem cię - kontynuował, czując narastającą wściekłość i bezsilność, jak zawsze, gdy płakała. - Najpierw był uraz po tym, jak się z nim... tego... wiesz - chciał powiedzieć „gziłaś”, lecz w ostatniej chwili ugryzł się w język. - Potem twierdziłaś, że to przez Nupola. Że jak on zniknie, wszystko wróci do normy. A teraz jest jeszcze gorzej. Więc co znów wymyślisz?

Wstała, żeby znaleźć chusteczkę. Wytarła hałaśliwie nos i usiadła z powrotem, uparcie milcząc.

- Powiedz - zaczął znów, zdjęty nagle litością. - Jeśli czujesz – nieważne, z jakich powodów - niechęć, wstręt do mnie... powiedz, chcę wiedzieć. Chcę wreszcie wiedzieć do cholery na czym...

- Nie do ciebie - przerwała mu niespodziewanie. - Do wszystkich. Do wszystkiego - poprawiła się szybko. - Najbardziej do siebie. Tomek, czy ty zdajesz sobie sprawę, co myśmy zrobili?

Powiedziała „Tomek”. Pierwszy raz od kilku lat. Dobre i to.

- Z nim?

- Tak. Czy to czujesz?

- Co mam czuć. To nie było moje...

- Milcz.

Jej głos był jak ostrze noża.

- Przecież chciałaś. Sama to wymyśliłaś. Mam ci znów przypominać, że nie byłem tym zachwycony? Jak mnie namawiałaś?

- Tak, wiem - rozszlochała się. - I to boli najbardziej. To, że nie mam na kogo zwalić, rozumiesz? Okropność! to było moje... moje dziecko! Było! - rzuciła się na wznak, wtulając głowę w poduszkę. Tomasz patrzył bezsilne na jej zgarbione plecy wstrząsane raz po raz spazmami. Zapalił kolejnego papierosa.

- Coś musimy zrobić. To nie może tak trwać - powtórzył, gdyż nic innego nie przychodziło mu do głowy. Wyciągnął rękę, chcąc pogłaskać jej włosy, gdyż nadal czuł litość, lecz trafił na szyję. Znów zesztywniała. Cofnął dłoń i gwałtownie zerwał się z łóżka. Stanął przy oknie, patrząc bezmyślnie w mglistą, jesienną noc. Nagle poczuł na plecach jej drobną dłoń. Znieruchomiał jak gdyby była to lufa pistoletu.

- Tomasz - wyszeptała.

Znów „Tomasz”.

- Daj mi jeszcze jedną szansę. Ostatnią.

Milczał.

- Wyjadę. Załatw mi miejsce... gdzieś na wsi, na jakimś zadupiu. Możesz?

- Mogę.

Milczeli długo. Wreszcie Tomasz spytał z wysiłkiem.

- Wrócisz?

- Wrócę. Jeśli będę mogła... Jeśli będę żyła - poprawiła się po chwili szeptem tak cichym, że chyba tego nie dosłyszał.