„Wielkie miasta/rosną/przeludnione/
wyludniają się/przypływ/i odpływ/
ławice ludzi/tak blisko obok/
jedno przy drugim/ że widać rozkład/
z urywków słów/tu i tam/rozrzuconych/
można sobie wyobrazić wnętrze/”
Tadeusz Różewicz
z cyklu sławni poeci piszą nowe wiersze
Wielkie elity
III RP
rosną
rozwydrzone panowaniem
partyi
odsunięte od koryta
głosami udręczonych ludzi
wyludniają się
przypływ
i odpływ
ławice przegranych
tak blisko obok
jeden przy drugim
że widać rozkład
z nadmiaru słów
tu i tam
rozrzuconych
można sobie wyobrazić wnętrze
poruszone w roju
żądlą
trują jadem
strach się bać
zaczynamy żyć
w toksycznym środowisku
gdzie nagonka
wypiera argument
gdzie walka na słowa
a nie rozmowa
kształtuje nasze tu i teraz
każdy ciągnie w swoją stronę
i rozrywa
biało czerwony byt
odchodzą, cumując przy wyspie
wielki format wiadomości
łączą się siecią niewidzialnych
biorą ze sobą broń medialną
brudne ręce, panel dóbr doczesnych
jakieś resztki estetyki
wiary
coś w rodzaju miłości
do Ojczyzny
by zatrzeć ślady i intencje
jeszcze z mięsem na zębach
po.ligon przegranych
w natarciu obywatelskim
wciąż silny tym co
trzyma w jaskiniach posiadania
Zaczynamy żyć podzieleni
na pół z raną pośrodku
głowy
i językiem, który zapomniał
słów życzliwych
rośnie odległość człowieka
od człowieka
pod neonami
miast medialnych
egzystuje wy i my
ginie razem
zamykamy się w skorupach
partykularnych interesów
wstępujemy w szeregi partyjne
byle wyszarpać coś dla siebie
byle upodlić druha
choćby dla przyjemności
własnego ego
Byliśmy otwarci
w czasach gdy panował wróg
cudze cierpienie i cudza radość
penetrowały nasze serca
każde życie biegło
do mnie, do ciebie
ze wszystkich stron
teraz okrywają nas pancerze
tylko przez pęknięcia
w twarzach
można zobaczyć
jakieś resztki człowieka
tracimy azymut w cieniach słów
ale te słowa są tak przejrzyste
że widać przez nie śmierć
