Polska

Jestem kilka dni w Polsce.I spieszę donieść - bo po poprzednich notkach niektórzy mogli odnieść mylne wrażenie - że jestem zachwycona!

Opisywałam porządek, domki duńskie, ogródki itp...

I co z tego? Pewnie, mogłoby być u nas lepiej, ładniej, czyściej...

Ale jeszcze za komuny , kiedy wracałam do szarych torebek po mące i do kartek miałam ochotę całować polską ziemie, kiedy tylko na niej stanęłam.

Nie robiłam tego tylko dlatego, że pewnie bym wzbudziła sensację.

Dawno stwierdziłam, że na żadną emigrację się nie nadaję i już.

W domu nie było nic, nawet torebki herbaty.Przewidywałam wyjazd na pół roku, więc wszystko usunęłam, boje się moli spożywczych.

Kupiłam w supermarkecie najzwyklejsze kajzerki , obok w cukierni bezy....Niebo w gębie!

Pewnie, można samemu piec i my to robimy, ale co z tego?

Mnie nawet graffiti na podporach trasy Łazienkowskiej zachwyciły :))

Widac, co tęskonota robi z człowiekiem.

I tak sobie pomyślałam, że Polska - to nie jest Matka, jak czasami przedstawiamy Ojczyznę.

Bo cóż z matką, starą, brzydką, możemy zrobić? Odmłodzimy ją przy pomocy operacji plastycznej? Odmienimy jej na starośc charakter??

Matce tak naprawdę możemy okazywać tylko szacunek.

A Polska dla mnie to jak dziecko - kochane przecież bezgranicznie, ale które chcemy i powinniśmy wychowywać.Niech się ubierze przyzwoicie a nie chodzi w brudnych szmatach, niech skończy szkołę, weżmie się za solidną pracę...

Która normalna matka cieszy się, że dziecko może i radzi sobie, ale to radzenie jakieś podejrzane.Czy aby nie kręci gdzieś lewych interesów? A może okrada kogoś? Kłamie?

A więc może niech nie chodzi w garniturach od Armaniego, wystarczy czysty i ciepły sweter, bo gangsterka kończy się zawsze szybko i tragicznie.
 

Wiem, że to wszystko szybkie i nieskładne, piszę w bibliotece, bo wymówiłam już internet.

Ale po to jest Salon, żeby można było dzielić się radościami i smutkami.

Jeszcze do piątku będę się napawać radością