Dzisiaj w "O co chodzi?" mogliśmy przez ponad 20 min. posłuchać trzech panów. Mówili o partii PIS, wynikach wyborów, LGBT i sytuacji w Europie i na świecie.
W wypowiedziach panów Dudka i Wildsteina z przyjemnością powitałem pewne elementy z moich przekazów i ustaleń publikowanych przez ostatnie 2 lata. Pan Igor odróżniał się od w/w panów raczej nie nawiązując do moich tez, zapewne z tego powodu, iż stosując za pomocą adminów warunki antypreferencyjne wobec moich esejów ("notek") sam się z nimi nie zapoznaje. Cóż robić, każdy sam wybiera swój pokarm i z takiej a nie innej diety wynikające ewentualne konsekwencje.
Dwie rzeczy były warte uwagi w tej dyskusji (zawiązku i próbie dyskusji...):
1. sumaryczna diagnoza polskiej sceny politycznej (dokładniej: partyjnej)
2. próba mglistego i ogólnikowego (od czegoś trzeba zacząć, najtrudniejszy pierwszy krok ;) ) acz potrzebnego - podejścia do tematu: "Jakie to siły obecnie prowadzą walkę na arenie międzynarodowej?"
Ad 1. Prof. Dudek podsumował stan polskiej sceny politycznej, jako 'kartel partyjny", "kartel czterech partii". Stosowałem tę nazwę wielokrotnie w swoich tekstach, zwróciłem też uwagę na ten zwrot i osiowy motyw w przemówieniu lidera holenderskiego FvD T.Baudeta (https://www.salon24.pl/u/wawel/944892,tak-trzeba-mowic). Samo określenie ("kartel czterech partii") jest po prostu ucywilizowaniem starego już i przysłowiowego zwrotu "banda czworga". Cieszy, że z niszowego środowiska świadomość patologii życia politycznego przenika już na szersze wody, choć stąd daleka jeszcze droga do wychodzenia z tej choroby ("kiszczakówka chroniczna"), zresztą prof. Dudka zadanie jest raczej opisujące i obserwatorskie niż kreujące i terapeutyczne. Położyć kres tej chorobie "czerwonki konsensusowej" mogą tylko środowiska narodowe (jeśli nie Konfederacja, to Ruch Narodowy, może Roty Niepodległości a może inne, nowe inicjatywy, które muszą się zawiązywać, by odzyskać państwo polskie z rąk kiszczakowej czwartej klasy i jej zewnętrznych mocodawców). Niestety, żaden z panów tego wątku nieobecności nurtu narodowego ("Bereza okrągłostolowa") i pilnej konieczności jego budowy - nie poruszył.
Ad 2. Bronisław Wildstein trafnie uchwycił to, co było sednem, meritum i głównym, wzmacnianym poprzez repetycje ujęte z różnego punktu widzenia - przekazem mojego trzyczęściowego eseju napisanego "na wybory": "Myśli o polskiej idei narodowej" (https://rzadwygnanyrp.wordpress.com/2019/10/11/mysli-o-polskiej-idei-narodowej/). Da się to sprowadzić do dwóch tez: a) jest tylko jeden front trwającej obecnie na świecie wojny ideologicznej: kosmopolityzm-państwa narodowe b) nie można pozwolić na to, by decyzje o kształcie państwa zapadały poza zainteresowanym państwem i o to toczy się walka, by móc z zewnątrz sterować kształtem życia narodu. W moim eseju była jeszcze trzecia konkluzja: demokracja to dr Jekyll, autorytaryzm to pan Hyde - obydwaj jegomościowie doskonale mieszczą się w jednym ciele. Trzeciej myśli Wildstein nie podjął, ale - jak mówi piosnka - "Przyjdzie na to czas, przyjdzie czas...".
Aby nie było za radośnie, trzeba powiedzieć, że B.Wildstein po trafnej ogólnej konstatacji poległ przy fanfarach, gdy jako obrońcę interesu narodowego Polski przed kosmopolitycznymi siłami międzynarodowymi postawił - dołączył do niego w tym Igor Janke - jednego z członków kartelu czterech, czyli PIS... Ale to rzeczy zrozumiałe w publicznej telekracji, gdyż gdyby prowadzący miał inne rozpoznanie, nie prowadziłby tego programu, więc to nie dziwi. Niezamierzony efekt humorystyczny w wypowiedzi B.Wildsteina miała próba wyprowadzenia genezy owych antynarodowych, międzynarodowych sił-lobbies, w której to próbie dotarł do socjaldemokracji a zarazem uczynienie z socjaldemokratycznego w istocie PIS-u (tak ostatnio mówi część politycznych komentatorów) obrońcy przed tymi socjaldemokratycznymi ingerencjami w państwa narodowe. Toż to klasyczny baron Münchhausen... (Socjaldemokratyczności PIS-u towarzyszy, oczywiście, jego socjalizm oraz czasami deklarowana "chadeckość", są to trzy głowy osobliwego widma wsadzone w "prawicowy" pokrowiec, ich sprytna troistość plus "konserwatyzm" pokrowca daje duże pole manewrów przedwyborczych).
Podsumowując: cieszy delikatne, aksamitne żłobienie kamienia debaty publicznej przez tematy i twierdzenia podnoszone od lat w niszach środowisk narodowych. Martwi (u dwóch panów) humorystyczne lansowanie partii rządzącej jako prawicowej formacji broniącej polskiego interesu narodowego oraz martwi brak podejmowania tematu METOD I DRÓG uzdrawiania społeczeństwa chorego na "czerwonkę kiszczakową chroniczną". Ale nie wymagajmy za wiele na początek.
