Wejście pani Lidii Bagińskiej do Trybunału Konstytucyjnego jest mniej ważne ze względu na ten konkretny casus, a bardziej – jako symbol i symptom systematycznego psucia państwa, jakie zafundowała nam nowa elita władzy, pod hasłami budowania IV RP.
Jako casus konkretny, wszystko tu jest oczywiste. Samoobrona zarekomendowała do TK własną kandydatkę, która idealnie odzwierciedla typowy model działacza Samoobrony: model drobnego cwaniaka, krętacza, przekręciarza. Nie twierdzę że do pani LB wszystkie te cechy pasują idealnie, ale jeśli przyjrzymy się jej życiorysowi i perypetiom sądowym, zobaczymy jak pod mikroskopem cechy osobowości i model postępowania, właściwy aktywistom tej partii.
Tak się składa, że w TK mam znajomych, kolegów i nawet przyjaciół. Nie każdy sędzia TK jest prawdopodobnie gigantem myśli prawniczej. Ale o nikim dotychczas nie można było powiedzieć, że ma coś za uszami. Teraz już będzie można tak powiedzieć.
Pojedynczy casus pani Bagińskiej jest więc dość oczywisty, jak w starym dowcipie, kończącym się zdaniem: „A o czym tu jeszcze mówić – wszystko jest jasne”. Prezydent Lech Kaczyński wręczając jej nominację (a nie mógł, z konstytucyjnego punktu widzenia, nie wręczyć) sprawiał wrażenie, jakby musiał przełknąć żabę – co oczywiście dobrze o nim świadczy. Tak zapewne czuje się dyrektor szkoły, gdy wręcza świadectwo maturalne głównemu chuliganowi – tyle że on już się z tym chuliganem żegna, podczas gdy Prezydent panią Bagińską witał w najwyższym organie kontroli konstytucyjnej.
TK zapewne jak najprędzej rozpocznie postępowanie dyscyplinarne przeciwko LB – do czego ma pełne prawo, i w ten sposób na jakiś czas uwolni się od potrzeby znoszenia jej obecności w gronie orzekającym. Jakie będą tego ostateczne konsekwencje – dziś nie sposób przewidzieć.
Ale możemy za to łatwo ocenić znaczenie tego „casusu” z punktu widzenia procesu psucia państwa, nazwanego czasem projektem IV RP. Ten „projekt” miał, w oczach jego zwolenników i apologetów, składać się z dwóch części: rzetelnego rozliczenia się z przeszłością i gruntownej naprawy instytucji państwa. Jak wygląda rozliczenie się z przeszłością, to już mniej więcej wiemy: selektywne gry teczkowe, rozliczanie byłych oponentów komuny za słabości i grzechy przez tych, którzy siedzieli cicho więc nie znaleźli się byli w reflektorze zainteresowań ubecji, amok lustracyjny urodzonych szczęśliwie po 1972. Jeśli zaś chodzi o gruntowne reformy państwa, no to mamy obsadzenie naczelnych organów, mających być niezależnymi od partii rządzących, przez lojalnych aktywistów partyjnych, według koalicyjnego klucza. Zreformowana RP to pan Skrzypek na czele NBP, pani Kruk na czele KRRiTV i pani Bagińska w Trybunale Konstytucyjnym.
W ostatniej rundzie obsadzania wakatów w TK zgłoszono kilku bardzo wybitnych profesorów prawa, w tym najlepszego zapewne w Polsce specjalistę prawa europejskiego - w czasie, gdy TK będzie miał coraz więcej spraw dotyczących styku polskiego prawa z prawem unijnym. Ale to już była IV RP, obowiązywały ustalenia koalicyjne, no i triumfatorem, któremu udało się łatwo pokonać profesora Stanisława Biernata z UJ, okazała się pani Lidka.
I tak naprawdę, to jest ciekawsze, niż przygody pani Bagińskiej jako syndyka…
Inne tematy w dziale Polityka
