Tusk nie wygrał i nie przegrał

Premier drepcze w miejscu. Sondaże spadają na łeb na szyję i już tylko co odważniejsi mogą się zakładać, że PO będzie rządziło jeszcze jedną kadencję. O samodzielnym władaniu nikt w tej partii nie wspomina. Wczoraj stało się coś, co musiało się stać - ze względu na arytmetykę sejmową. 

Tylko jakaś katastrofa w Platformie musiałaby sprawić, że cała mobilizacja pójdzie na nic. Od początku było jasne, że większość w parlamencie stanowi koalicja rządowa i w tej chwili nie ma żadnych szans na objęcie władzy przez Kaczyńskiego, z czego i zapewne prezes PiS świetnie zdawał sobie sprawę. Wniosek o wotum nieufności dla rządu pełnił inną rolę - kontynuacji jesiennej ofensywy opozycji. Wpisuje się on w wizerunek alternatywy, po debacie ekonomistów, po marszu ulicami stolicy i wreszcie po ujawnieniu centrowego kandydata na premiera. 

Tymczasem PO zagrała PR-owo, tylko w drugą stronę i zupełnie bezsensownie. Nie usłyszałem w mediach jeszcze żadnego wyjaśnienia, dlaczego Tusk zdecydował się na wniosek o udzielenie rządowi wotum zaufania. To szczególnie komiczne, że przecież premier dzierży władzę już pięć lat, a obecny gabinet funkcjonuje od prawie roku. Nic, poza trikiem propagandowym, obliczonym na zainteresowanie mediów, nie wyjaśnia tego posunięcia. Teraz uwaga stacji telewizyjnych skupi się na obiecanych gruszkach na wierzbie. Skandal wokół identyfikacji zwłok ofiar katastrofy smoleńskiej, kryzys finansowy, zamieszanie wokół Amber Gold i środowiska PO, trzymającego się bardzo mocno układów w Trójmieście - jednym ruchem premier spowodował, że już są to nieistotne dla naszych przekaziorów sprawy.

Prędzej, czy później nastąpi jednak zmiana rządu. Nikt w polityce nie rozdawał kart wiecznie, więc jest to proces nieodwracalny. Tusk odsunął to po prostu w czasie.