Ciekawy jestem, czy Kubiak obstawia wyniki meczów polskiej reprezentacji, czy z hazardu ogranicza się tylko do pokera. No bo co zrobić, jak reprezentacja przegrywa w tak fatalnym stylu, jak z Iranem. Jedyne lekarstwo, to postawić na taką przegraną. Wtedy przegrana w cudowny sposób staje się wygraną.
Podobne myśli ogarnęły mnie już po pierwszym meczu ze Słowenią, w Lidze Narodów. Potem był szereg wariackich decyzji Heynena, ale wyniki dosyć dobre.
Pomijam mecz z Brazylią, który znowu wyglądał jak kiepska inscenizacja.
Równolegle toczyła się historia wyłaniania drużyny.
I tu zwrócę uwagę tylko na trzy zagadnienia, które są bezsprzecznie głupie. Najbardziej bulwersujące jest powołanie Łomacza. Nie ma najmniejszych wątpliwości, że ten zawodnik nie nadaje się do drużyny mistrzów świata. Jednakże od wielu lat wisi nad nim niewidzialny parasol. O ile wykolegowanie Żygadły z drużyny, było jakoś tam usprawiedliwiane, to wyrugowanie Janusza i Komendy, przypomina mafijne porachunki.
Janusz doznał rzekomo kontuzji, a więc wezwano Komendę, który nie zagrał nawet 5 minut. No i mamy Łomacza i Heynena. Drzyzga jest przeciętnym rozgrywającym, ale w meczu z Iranem był bliski dna.
Jeżeli już grał środkiem, to wystawiał na podwójny blok i to 2 razy pod rząd. Taką serię dostał Kochanowski. Czemu ten durny Heinen nie wstawił Łomacza, który akurat jedyne co potrafi, to grać ze środkowymi ?
Brak powołania dla Muzaja, to kolejna sprawa. Ten zawodnik poczynił bardzo duże postępy. W końcu zaczął myśleć, a jego warunki fizyczne są wyjątkowe. Należy do trójki naszych reprezentantów, którzy skaczą do 380 cm. Tymczasem Kaczmarek nie popisuje się dobrą formą.
Trzecie zagadnienie, to powołanie dwóch emerytów do reprezentacji. Najgorsze że jeden z nich - Kubiak, ma permanentną kontuzję. Pomijam jego formę, chociaż brak zrozumienia z Zatorskim i deptanie sobie po odciskach, albo przepuszczanie piłek środkiem, to kosmiczna kompromitacja.
Już podczas Ligi Narodów było widać, że ma problem z lewym kolanem. Grymasy bólu przy zeskoku, dziwne pady do tyłu i w końcu kuśtykanie do autobusu przed wyjazdem na jeden z meczy. Teraz ponoć chodzi o ból pleców.
Moim zdaniem Kubiak przedłożył interes własny, nad interes drużyny. Powinien był zrezygnować z gry w Tokio. Jest jednak coś jeszcze gorszego, za co ponosi też odpowiedzialność. Atmosfera w drużynie zaczyna robić się śmierdząca. Mecz z Iranem pokazał, że zawodnicy utracili chęć i radość z gry. Wszyscy grali na poziomie połowy umiejętności, albo gorzej. Za wyjątkiem Kurka. Najbardziej było to widać po wyrazie twarzy Kochanowskiego. Ja miałem wrażenie, że on się wstydzi.
Można by pisać więcej na temat jakości gry i wyszkolenia zawodników. Analizować na papierze, czy zdobędą złoty medal. Tyle tylko, że na papierze wychodzi, że powinni zdobyć ten medal w cuglach.
Tymczasem zdarzają się "mecze cudów" i dlatego uważam, że tego medalu nie zdobędą.
Zbiegiem okoliczności kilkanaście dni temu, znany siatkarz Bosek ujawnił pewną tajemnicę, po kilkudziesięciu latach.
Powiedział że drużyna Wagnera otrzymała propozycję wzięcia łapówki za przegranie meczu. Chodziło o kwotę 50000 $.
"- Dostawaliśmy po dwa dolary kieszonkowego dziennie. Nie pamiętam, ile nam dawał Meksyk za odpuszczenie meczu, ale to mogło być 50 tysięcy dolarów do podziału na drużynę. I wczasy w Acapulco - mówi Ryszard Bosek. "
A jak jest teraz ? Co jest ważniejsze ?
Jeżeli nasi siatkarze chcieli przegrać z Iranem, to ja rozumiem to sponiewieranie siatkówki w ich wykonaniu. Jeżeli to był obraz ich aktualnych możliwości, to nie rozumiem po co oni tam pojechali.
I do tego ta poroniona polityka Heynena. Mam nieodparte wrażenie, że ten człowiek opracowuje podręcznik, albo jakąś książkę pod myślą przewodnią - ile głupot można zrobić kierując reprezentacją siatkówki.
