W roku 2012, który wedle proroctwa popkultury miał być “tym ostatnim” stuknęła mi trzydziestka. Podobnie jak większość mojej generacji niczego poza kredytami się nie dorobiłem i jeżdżę używanym samochodem, co było rzeczą niepojętą jeszcze dla moich dziadków. Przez ostatnie 15 lat wmawiano mi, że powinienem się uczyć, edukować, szlifować swoje umiejętności a wtedy czeka mnie świetlana przyszłość w - nowej i lepszej Polsce. Była to o tyle zmiana jakościowa, że wszystkim wcześniejszym pokoleniom Polaków tłumaczono jakoby poświęcenia, które ponoszą w kraju nad Wisłą miały służyć przyszłym pokoleniom, nie zaś im samym. Na dzień dzisiejszy Polska jest jednym z trzech najbiedniejszych krajów Europy w którym dodatkowo rozpoczyna się straszliwy kryzys. W związku z powyższym przez najbliższe dwa lata kadencji PO nie powinienem się spodziewać jakiejkolwiek poprawy własnego bytu. O ile kryzys zelżeje i w następnych wyborach uda się nie dopuścić do władzy detrukcyjnej i wsteczniackiej prawicy być może powstanie szeroki koalicyjny rząd PO, SLD i Ruchu Palikota. W ciągu czterech chudych lat niestety i on nie zdoła w żaden sposób poprawić bytu Polaków. Wtedy będę miał już 36 lat. Nawet jeśli kolejne dwie kadencje będą stały pod znakiem nagłego i niespodziewanego cudu gospodarczego, to jego pierwsze oznaki odczuję dopiero po następnych 8 latach czyli w wieku 44 lat. To już znacznie za późno aby zacząć się dorabiać. Jeżeli cokolwiek pójdzie źle i cud gospodarczy nie przejdzie, każda kolejna zmiana warty na Wiejskiej oznacza stratę czterech lat, co przy trzech straconych kadencjach daje mi 56 lat. O ile dożyję, będę już myślał o emeryturze, którą w nędznej kwocie zaczną mi wypłacać dopiero w wieku lat 67. Wtedy też pewnie usłyszę, że poświęcenie mojej, transformacyjnej generacji było konieczne dla dobra kolejnych pokoleń. Z okazji świąt, życzę Wam abyśmy w Nowym Roku, nie tracili dłużej życia w kraju zwanym Polską. Nie dajmy się oszukać. Lepiej będzie nam gdziekolwiek indziej.
Paul van Thold
