WIZJA ASTRONOMII PLASTYCZNEJ
PODRÓŻE MIĘDZYGWIEZDNE
NAPĘD FOTONOWY
Specyficzną postacią napędu mieszanego jest silnik fotonowy – modyfikacja napędu termojądrowego. Opiera się on na wykorzystaniu fotonów, cząstek, kwantów promieniowania elektromagnetycznego w wyniku procesu jądrowego. Miniaturą silnika fotonowego jest latarka elektryczna, która umieszczona swobodnie w przestrzeni kosmicznej, świecąca się aż do wyładowania baterii, rozpędziłaby się do prędkości 0,0000001 mm/s.
Według pierwotnego projektu autorstwa niemieckiego uczonego, specjalisty od techniki rakietowej, Eugena Sängera, w silniku fotonowym cząstki alfa byłyby wykorzystane, wytwarzane w specjalnej komorze, tzw. lampie jądrowej: uderzałyby w gaz wodorowy – w tej swoistej reakcji rozmieniania na drobne elektrony zmieniałyby swe orbity atomowe i parametry energetyczne emitując przy tym cząstki światła – fotony, które potem byłyby odpowiednio w sposób uporządkowany kierowane w jedną stronę, dając siłę ciągu. Takie ciśnienie światła potrzebne dla pojazdu międzyplanetarnego wynosiłoby ok. 0,01 atmosfer, dla międzygwiezdnego – ok. 10 atm. Reflektor lampy na statku fotonowym musiałby skutecznie odbijać promieniowanie ciągu, najmniejsze jego pochłanianie przez ścianki spowodować może jego i całego statku wyparowanie. Optymalne lustra srebrne odbijałyby ok. 5% promieniowania, tym bardziej, że jest to promieniowanie gamma, tym trudniejsze do odbijania. Można więc zastosować tu inne, dłuższe fale promieniowania, np. radiowe.
Jednak moc promieniowania (gamma, gazów wylotowych itd.) byłaby tu tak duża, że zachodziłaby konieczność oddalenia będącej w ruchu rakiety fotonowej od jej wyrzucanych gazów. Obliczono, że rakieta o masie 100 ton z odległości ok. 1000 km byłaby w stanie spalić obszar ok. 8000 km2. Energia promieniowania rakiety fotonowej jest tak duża, że np. statek o masie użytecznej 1 mln kg wydziela promieniowanie o mocy 1018W, czyli tyle ile otrzymuje cała Ziemia w ciągu 1 sekundy od Słońca. Dlatego rakieta taka nie może startować z Ziemi, lecz z orbity w przestrzeni kosmicznej.
Rakieta fotonowa musiałaby więc być wieloczłonowa. Pierwszy człon o napędzie chemicznym zapewniałby start rakiety z powierzchni Ziemi. Drugi człon, fotonowy, uruchamiany w przestrzeni kosmicznej, kierowałby rakietę do celu; zadaniem trzeciego członu byłoby wyhamowanie statku u kresu podróży i bezpieczne wejście na orbitę obiektu docelowego; ze statku odłączyłby się mały statek o napędzie chemicznym, który penetrowałby cel; po jego powrocie uruchomiony byłby czwarty człon, kierujący statek z powrotem ku Układowi Słonecznemu; piąty człon hamowałby statek; szósty człon przeznaczony byłby do wylądowania statku na powierzchni Ziemi.
Powyższe rysunki autora przedstawiają cel podróży międzygwiezdnej – powierzchnię, formy życia i przyszłą obecność człowieka na księżycach odkrytych planet pozasłonecznych.
Bibliografia:
A. Marks, „W poszukiwaniu kosmitów”, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1980.
J. Thor, O. Wołczek, „Mały słownik astronautyczny”, Wiedza Powszechna, Warszawa 1960.
„Układy planetarne wokół gwiazd”, „Urania – Postępy Astronomii”, 2001, nr 5.
W. Zonn (red.), „Kopernik Astronomia Astronautyka”, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1973.
R. Zubrin, „Narodziny cywilizacji kosmicznej”, Prószyński i S-ka, Warszawa 2003.
Tajemnice nakamiennej biologii – egzoksiężyc planety HD 10697 B
Symulacja – egzoksiężyc planety HD 10697 B
Pokoleniowa wędrówka – egzoksiężyc planety HD 10697 B
Tradycja – egzoksiężyc planety HD 141937B
Inne tematy w dziale Technologie
