ASTRONOMIA PLASTYCZNA JAKO TECHNIKA W ASTRONOMII
PRZEDSTAWIENIA
2.1. PRAWDA ASTRONOMII (PLASTYCZNEJ)
Przy charakterystyce astronomii plastycznej można wprowadzić pojęcie tzw. podstawowej świadomości (racji stanu) astronomicznej obowiązującej w świecie. Carl G. Jung operował tu pojęciem "archetypu", kojarząc go z tzw. latającymi spodkami. Jednak, poważnie biorąc, można tu zastosować termin "paradygmat", czyli to jak przez świat i daną epokę rozumiany jest kosmos.
Patrząc na ogół kompetentnych obrazów astronomii plastycznej, które można podsumować jako świat skalistych wzgórz i kraterów, od razu nasuwa się uwaga, że są one zdecydowanie asetiologiczne, czyli niezwiązane z obcą cywilizacją kosmiczną. To psychiatra Antoni Kępiński określił jako "krajobrazy wymarłych planet", całkowicie, zdaje się, nie rozumiejąc tego na czym polega nauka. Jednak trzeba rzeczywiście bardzo kochać astronomię, żeby dostrzec piękno w tych surowych, pełnych zamyślenia sceneriach. Taka jest jednak Natura. A artysta (naukowiec też) musi przede wszystkim mówić, przedstawiać prawdę - w dwojakim znaczeniu - jako pogląd i jako istotę zjawiska związaną z przyrodą.
2.2. RADIACJA ADAPTATYWNA W ASTRONAUTYCE
Każdy, kto zetknął się z astronomią plastyczną, widział występujących na obrazach i filmach astronautów w kombinezonach. Obecnie mają one barwę białą (podobnie statki kosmiczne są zawsze barwy stalowej). Trudno powiedzieć dlaczego tak jest - czy jest tak, że pierwszy astronom-plastyk namalował na biało skafander astronauty, a inni bezmyślnie za nim to powtórzyli (wiele na to wskazuje), czy kryje się za tym odrębny, znaczący mechanizm i powód. Jakie więc powinny być kombinezony astronautów i inne formy technologii astronautycznej?
W biologii ewolucyjnej występuje zjawisko tzw. radiacji adaptatywnej, polegającej na różnicowaniu się taksonów, odrębnych jednostek systematycznych o różnej postaci, tak aby przystosować się do środowiska. Z reguły rozgałęzianie się odmian w różne ich mutacje występuje przy zasiedlaniu nowego środowiska i niszy. Tak było np. z ewolucją, rozwojem ssaków 65 milionów lat temu, kiedy wyginęły dinozaury i pustkę biologiczną zasiedlać zaczęły ssaki .
Podobnie jest z kosmosem i jego eksploracją. Obecnie to środowisko jako teren kolonizacji dopiero powstaje, tzn. człowiek zaczął wkraczać na jego teren. Na razie więc niezbyt nasilone jest zróżnicowanie technologii, w tym pojazdów kosmicznych, stacji roboczych, baz i kombinezonów. Z pewnością w dalszej przyszłości te technologie zaczną się różnicować.
Powstaną więc różne postacie statków kosmicznych, pomieszczeń mieszkalnych, urządzeń eksploracyjnych i ubrań - wielobarwnych. Różne tu będą np. rangi astronautów, tak jak obecnie zaczyna to występować tam, gdzie astronautyka jest rozwinięta - funkcjonują więc kombinezony czerwone, brązowe, niebieskie, szare, białe itp. W przemyśle też barwa ma znaczenie - to znany fakt. Istnieje więc tysiąc powodów, dla których pojazdy czy skafandry kosmiczne mogłyby mieć najprzeróżniejsze formy.
2.3. JAK WYGLĄDA DOKŁADNIE SPRAWA TECHNIKI ASTRONOMII PLASTYCZNEJ?
Z matematycznego punktu widzenia nie da się kredką namalować plamy (można wprowadzić akwarelę, ale papier i kredka "nie lubią" wody), bo kredka (zwłaszcza gdy jest zatemperowana) tworzy linie, a te z definicji swojej mają grubość równą zeru (a sto razy zero zawsze daje zero).
Geometryzacja (tak jak w abstrakcjonizmie) ma swój urok, jednak realizm opiera się na zupełnie innej zasadzie. Wprowadzenie do obrazu ołówka (np. jako cienie) nieco pomaga nasycić obraz kolorem, ale też to nie zawsze wychodzi. Z cieniami jest osobny problem - źle położony trzeba drapać żyletką, co wygląda paskudnie. Tak samo trudno kreską malować np. pierścienie Saturna, przy przerwach Cassiniego i Enckego ręka nie ma prawa zadrżeć. A z czarnym niebem jest już koszmar (trzeba to robić - kreska do kreski - nawet pięciokrotnie).
2.4. "ŻYWA" ASTRONOMIA PLASTYCZNA
Astronomia tworzy nie-komputerowe symulacje. Na pewnych odcinkach "żywy człowiek" przewyższa maszynę. Na przykład "Bitwę pod Grunwaldem" czy "Giocondę" nie namaluje robot, tak jak komputer nie napisze "Braci Karamazow". Podobnie robot nie zastąpi kipera, egzoplanetologa marsjańskiego, czy ręcznego pilota w niektórych fazach lotu wahadłowca, itd.
Powyższy rysunek autora jako obraz astronomii plastycznej przedstawia powierzchnię, formy życia i przyszłą obecność człowieka na księżycu odkrytej planety pozasłonecznej.
Burzliwy suchy glob - egzoksiężyc planety HD 28185 B
Tagi: hd 28185 b, egzolunarystyka
