Sieć cierpi na bardzo poważne schorzenie. W dużej części przetwarza treść, zamiast ją tworzyć. Jeszcze pół biedy jeśli robi to stylowy i/lub analityczny sposób, problem zaczyna się jeśli przepuszcza ją przez pryzmat własnych frustracji. Niestety unika tego tylko część twórców tzw. "user generated content" i najprawdopodobniej właśnie to skłoniło Lema do sformułowania słynnej opinii na temat internetu, że zanim nie zaczął z niego korzystać, nie zdawał sobie sprawy z tego jak bezdenna jest ludzka głupota.
Roboczo podzieliłem sobie internetową blogosferę na dwie kategorie - blogosferę i blogościerę. Różnicą między nimi jest prezentowana wartość dodana i waga jaką przykładają do własnej pisaniny.
Z zainteresowaniem czytam blogi profesjonalistów lub zapaleńców takich jak np. Trystero, Piotr Wołejko, PWilkin czy Krzystof Leski (i wielu innych). Każdy oferuje ciekawe informacje z pewnej dziedziny lub wart lektury komentarz. Nawet jeśli treść jest w jakiś sposób odtwórcza, to w wyniku researchu lub znajomości tematu została skompilowana z innymi i oceniona w ciekawy sposób. Równie przydatne są blogi agregujące informacje na temat danego np. produktu lub watchdogi, zbierające informacje na konkretny temat, których wartością jest systematyczne filtrowanie sieci w celu odsiania informacji na konkretny temat i oszczędzenia pracy innym. Wszystkie jednak starają się zachować emocjonalnie neutralny ton i przekazać wiedzę, a nie "wk********e".
Jednak obok blogosfery - opisanej powyżej - istnieje też druga strona sieci. Blogościera to domena frustracji i emocji, której jedyną rolą jest wyrażenie emocjonalnej opinii na zasadzie "tak jest! dlaczego? bo tak!" często wzbogaconej gdzie nie gdzie mięsistym słowem pod czyimś adresem. O ile trudno odmówić jej prawa do wyrażania swojej opinii - nawet w sposób "kulturalny inaczej", to tolerancję wobec niej nadszarpuje arogancja. Posiada bowiem jeszcze jedną bardzo irytującą cechę. Jest przekonana o swojej dziejowej misji i ocenia wagę swego bluzgu bardzo wysoko. Jednak najczęściej jego wartość jest odwrotnie proporcjonalna do przykładanej wdo niego wagi i na odwrót.
Konfrontacja z rzeczywistością bywa bolesna. W całym internecie blogi, które ewoluowały stając się punktem odniesienia dla czytelników i stosunkowo wiarygodnym źródłem dla mediów, opierały się na podaniu informacji i analizy. Niezależnie od ideowej orientacji, starały się, aby wartość i ideowy ładunek znajdował się w podanych faktach i ich interpretacji - nie epitetach.
Jednak obok nich wciąż działa kategoria piszących, która przyprawia powyższym blogom/mediom mordę. Ci dla których epitet równa się argumentowi. Kataryna wywołuje jednym wpisem burzę dzięki opinii blogera operującego konkretami, podczas gdy dziejową misją szermujących epitetami nie przejmuje się pies z klawą nogą. I dobrze. Pies ich też trącał.
W skrócie: Walenie cepem to nie jest sposób aby przekonać kogokolwiek do swoich racji lub chociaż pokazać mu odmienny punkt widzenia.
